ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಯ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಡಬ್ಬಿಗಳು ಸದಾ ಇದ್ದವು: ಔಷಧಿ ಡಬ್ಬಿ, ರಿಪೇರಿ ಡಬ್ಬಿ ಮತ್ತು ಸೂಜಿ ಡಬ್ಬಿ.
ಆಸ್ಪತ್ರೆ-ಮೆಡಿಕಲ್ ಶಾಪುಗಳು ದೂರವಿರುವ ಹಳ್ಳಿಯ ಮನೆಯಾದ್ದರಿಂದ, ಯಾರಿಗಾದರೂ ಹುಷಾರು ತಪ್ಪಿದರೆ ಬೇಕಾಗುವ ಪ್ರಥಮ ಚಿಕಿತ್ಸಾ ಔಷಧಿಗಳು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಫಸ್ಟ್ ಏಡ್ ಕಿಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೂ ಇರುತ್ತಿದ್ದವು. ನೆಗಡಿ, ಜ್ವರ, ಕೆಮ್ಮು, ಮೈಕೈ ನೋವು, ವಾಂತಿ-ಭೇದಿಗಳಂತಹ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯಾದರೂ ವೈದ್ಯರ ಬಳಿ ಹೋಗುವ ಮೊದಲು ನಮ್ಮ ಬಳಿಯಿದ್ದ ಮಾತ್ರೆ-ಔಷಧಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸಿ ಒಂದೆರಡು ದಿನ ನೋಡಿ, ಅದರಿಂದ ವಾಸಿಯಾಗಲಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಓಡುವುದು. ಹಾಗೆಯೇ ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಗಾಯವಾದರೆ ಹಚ್ಚಲು ಆಯಿಂಟ್‌ಮೆಂಟುಗಳೂ, ಬ್ಯಾಂಡೇಜುಗಳೂ ಆ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಇಂಗ್ಲೀಷು ಓದಲು ಬಾರದ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ, ಅಪ್ಪನನ್ನೋ ನನ್ನನ್ನೋ ಕೇಳಿ ತಿಳಿದುಕೊಂಡು, ಆ ಮಾತ್ರೆಗಳ ಸ್ಟ್ರಿಪ್ಪಿನ ಮೇಲೆ ‘ಜ್ವರದ ಮಾತ್ರೆ’, ‘ಮೈಕೈ ನೋವಿನ ಮಾತ್ರೆ’ ಎಂದೆಲ್ಲ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಲೇಬಲ್ಲು ಬರೆದು ಇಟ್ಟಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಸದಾ ಬರೆಯುವ ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನ ನಾನೇನಾದರೂ ಬರೆಯಲು ಮುಂದಾದರೆ ಅಜ್ಜಿ ನನ್ನನ್ನು ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ, “ನಿಂಗೆ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಲ್ಲೆ. ಬರೀ ‘ಭೇದಿ ಮಾತ್ರೆ’ ಅಂತ ಬರೆಯಲಾಗ; ‘ಭೇದಿ ನಿಲ್ಲುವ ಮಾತ್ರೆ’ / ‘ಭೇದಿ ಆಗುವ ಮಾತ್ರೆ’ ಅಂತ ಸರಿಯಾಗಿ ಬರೆಯವು. ಯಾವ್ಯಾವ್ದಕ್ಕೆ ಎಂತೆಂತೋ ಮಾತ್ರೆ ತಗಂಡು ಕೊನಿಗೆ ಡಾಕ್ಟ್ರ ಹತ್ರ ಓಡದು ಆಗ್ತು!” ಅಂತ ಬೈಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನ್ನ ಅತ್ತೆಯನ್ನು ಹೊಳೆಯಾಚಿನ ಊರಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಕಳುಹಿಸಿ ಕೊಡುವಾಗ, “ನಿಂಗಕೆ ಹುಷಾರ್-ಗಿಷಾರ್ ಇಲ್ಲೆ ಅಂದ್ರೆ ಕಷ್ಟ. ಲಾಂಚೆಲ್ಲ ಹತ್ಗ್ಯಂಡು ಅಷ್ಟ್ ದೂರದಿಂದ ಪ್ಯಾಟಿಗೆ ಬರವು. ಎಲ್ಲಾ ಥರದ್ ಔಷಧೀನೂ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಡ್ತಿ. ತಗಂಡ್ ಹೋಕ್ಯ” ಅಂತ ಅಜ್ಜಿ, ಅತಿಯಾದ ಮುತುವರ್ಜಿಯಿಂದ, ಪ್ರಥಮ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ ಬೇಕಾದ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಲೇಬಲ್ಲುಗಳ ಸಮೇತ ಬಳುವಳಿ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳ ಜತೆ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಳು.
ಎರಡನೇ ಡಬ್ಬಿ ಸ್ಪಾನರು, ಟೆಸ್ಟರು, ಸ್ಕ್ರೂಡ್ರೈವರು, ಇಕ್ಕಳ, ರಿಂಚು ಮೊದಲಾದ ಉಪಕರಣಗಳಿರುತ್ತಿದ್ದ ಟೂಲ್ಸ್ ಕಿಟ್. ಇದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಅಪ್ಪನಿಂದ. ಊರಲ್ಲಿ ಯಾರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನು ಹಾಳಾಗಲಿ, ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಬುಲಾವ್ ಬರುವುದು. ಮಿಕ್ಸಿ ತಿರುಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ಲೈಟ್ ಆನ್ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ, ಮಜ್ಜಿಗೆ ಕಡೆಯುವ ಮಷಿನ್ ಕೈ ಕೊಟ್ಟಿದೆ, ಬೈಕು ಎಷ್ಟು ಕಿಕ್ ಹೊಡೆದರೂ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ –ಮುಂತಾದ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯಾದರೂ ಅಪ್ಪ ಸ್ಕ್ರೂಡ್ರೈವರೋ – ಸ್ಪಾನರೋ ಹಿಡಿದು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದ. ಊರಿನ ಟ್ರಾನ್ಸ್‌ಫಾರ್ಮರಿನಲ್ಲಿ ಫ್ಯೂಸೋ ಡೀವಿಯಲ್ಲೋ ಹೋದರೂ ಅಪ್ಪ ಮತ್ತೆರಡು ಗಂಡಸರೊಂದಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸರಿ ಮಾಡಿ ಬರುವನು. “ಹೊರಬೈಲಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಿದ್ದಿ, ಅಲ್ಲಿ ಕರೆಂಟ್ ಇದ್ದಡ, ನಮ್ಮೂರಗೇ ಫ್ಯೂಸ್ ಹೋಯ್ದು ಕಾಣ್ತು” ಅಂತ ಶ್ರೀಮತಕ್ಕ ಅಲವತ್ತುಕೊಂಡರೆ, “ಪುಟ್ಟಣ್ಣ - ಶ್ರೀಧರಮೂರ್ತಿ ಆಗ್ಲೇ ಇಕ್ಳ ಹಿಡ್ಕಂಡ್ ಹೋದಂಗ್ ಕಾಣ್ಚು. ಇನ್ನೇನ್ ಬತ್ತು ತಗ” ಅಂತ ಸುಜಾತಕ್ಕ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡುವಳು. ಈ ಅಪ್ಪನ ರಿಪೇರಿ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನೋಡೀನೋಡೀ, ಆ ತಲುಬು ನನಗೂ ತಗುಲಿಕೊಂಡಿತು. ಮನೆಯ ಯಾವ ವಸ್ತು ಹಾಳಾದರೂ ಅದನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬಿಚ್ಚಿ ನೋಡದೇ ರಿಪೇರಿಗೆ ಒಯ್ದಿದ್ದು ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಹಳೆಯ ಮನೆಯ ಇಡೀ ವೈರಿಂಗನ್ನು ನಾನೇ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಹೊಸ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸಿದಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ರಿಪೇರಿ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ ಕೈ ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿದಂತಾಗಿತ್ತು.
ಮೂರನೇ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿ ದಬ್ಬಣ, ಸೂಜಿ, ಗುಂಡುಪಿನ್, ಕಪ್ಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿಯ ದಾರಗಳು, ವಿವಿಧ ಬಣ್ಣದ ಗುಂಡಿಗಳು, ಒಂದೆರಡು ಹುಕ್ಕುಗಳು ಇದ್ದವು. ಈ ಡಬ್ಬಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಅಮ್ಮನಿಂದ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಅಂಗಿಯ ಗುಂಡಿಗಳು ಕಳಚಿ ಬಂದರೆ ಅದನ್ನು ಮತ್ತೆ ಜೋಡಿಸಿ ಹೊಲಿಯುವುದು, ಪ್ಯಾಂಟಿನ ಜೇಬು ತೂತಾದರೆ ಹೊಲಿದು ಸರಿ ಮಾಡುವುದು, ರವಿಕೆ ಬಿಗಿಯಾದರೆ ಒಂದು ಹೊಲಿಗೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಸರಿಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಲುಂಗಿಯ ಅಂಚು ಹೊಲಿಯುವುದು –ಹೀಗೆ ಹಲವು ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ಈ ಡಬ್ಬಿಯ ಉಪಕರಣಗಳು ಉಪಯೋಗಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಹೊಲಿಗೆ ಯಂತ್ರವೇನೂ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲದ್ದರಿಂದ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟು ರಿಪೇರಿ ನಮ್ಮ ಬಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಅಜ್ಜಿ ಸೇರಿ ಹಳೆಯ ಸೀರೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಸೇರಿಸಿ, ದಬ್ಬಣ ಮತ್ತು ದಪ್ಪ ದಾರ ಬಳಸಿ ಹೊಲಿದು ಸುಮಾರು ರಜಾಯಿಗಳನ್ನೂ ಮಾಡಿದ್ದರು. ತನ್ನ ಮದುವೆ ನಿಕ್ಕಿಯಾದಾಗ ಅತ್ತೆಯು, ನಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಮನೆಯ ಕೋಳನ್ನು ಕೆಳಗಿನಿಂದ ನೋಡಿದರೆ ನೆಂಟರಿಗೆ ಭಯವಾಗುವಂತಿದೆಯೆಂದೂ ಅದಕ್ಕೇನಾದರೂ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತಲೂ ಹೇಳಿದಾಗ, ನಾವು ಬಿಳಿಯ ಬಣ್ಣದ ಸಿಮೆಂಟು-ಗೊಬ್ಬರದ ಖಾಲಿಚೀಲಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಂದಲೋ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ, ಅವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಿಚ್ಚಿ ಒಂದರ ಪಕ್ಕ ಒಂದು ಜೋಡಿಸಿ, ಇಡೀ ಮನೆಯ ಅಂಕಣಕ್ಕಾಗುವಷ್ಟು ದೊಡ್ಡಕೆ ಹೊಲಿದು, ಆ ಹಳೆಯ ಮನೆಗೆ ‘ಫಾಲ್ಸ್ ಸೀಲಿಂಗ್’ ಥರ ಹೊಡೆದು ಕೂರಿಸಿದ್ದೆವು. ನೆಂಟರೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಕಲೆಯನ್ನೂ-ತಲೆಯನ್ನೂ ಮೆಚ್ಚಿದ್ದರು. ಹೊಲಿದ ದಬ್ಬಣ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಟಣ್ ಟಣ್ ಎಂದಿತ್ತು.
ಈಗ ಆರೇಳು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ‘ಒಂದು ಒಳ್ಳೇ ಹೊಲಿಗೆ ಮಷಿನ್ ತಗೋಳೋಣಾರೀ’ ಅಂತ ಹೆಂಡತಿ ಕೇಳಿದಾಗ, ನಾನು ಅರೆಮನಸಿನಿಂದಲೇ ಒಪ್ಪಿದ್ದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದಕ್ಕೂ ಮುಂಚೆ ಆನ್‌ಲೈನಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೋರ್ಟೆಬಲ್-ಎಲೆಕ್ಟ್ರಿಕ್ ಹೊಲಿಗೆ ಯಂತ್ರ ಕೊಂಡು ಅದು ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳೂ ಬಾಳಿಕೆ ಬರದೇ ಹಾಳಾಗಿತ್ತು. ‘ಈ ಚೈನೀಸ್ ಮಾಲು ಇನ್ಮೇಲಿಂದ ಒಂದೂ ತಗೋಬಾರ್ದು ನೋಡು, ಸುಮ್ನೇ ದುಡ್ ದಂಡ’ ಅಂತ ನಾನು, ಚೀನಾ ಮೂಲದ ಟೀವಿಯ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತು, ಚೀನಾ ಮೂಲದ ಮೊಬೈಲ್ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಅದಕ್ಕವಳು, ‘ಅದಕ್ಕೇ ಈ ಸಲ ಮೇಡ್ ಇನ್ ಇಂಡಿಯಾ ಮೇಕ್ ಇನ್ ಇಂಡಿಯಾ ಇರೋ ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾದ ಕಬ್ಬಿಣದ ಟ್ರಡೀಶನಲ್ ಹೊಲಿಗೆ ಮಷಿನ್ನನ್ನ ಲೋಕಲ್ ಅಂಗಡಿಗೇ ಹೋಗಿ ಕೊಳ್ಳೋಣ’ ಅಂದಳು. ಹೆಂಡತಿಯ ಆಜ್ಞೆಯನ್ನು ಮೀರಲುಂಟೇ? ಕಪ್ಪಗೆ ಮಿರುಗುವ ಹೊಲಿಗೆ ಯಂತ್ರ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಕೋಣೆಯ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹಕ್ಕು ಸ್ಥಾಪಿಸಿತು.
ಆದರೆ ಆ ಯಂತ್ರ ಬಂದು ಒಂದು ವರ್ಷವಾದರೂ ಹೆಂಡತಿಯೇನು ಅದನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬಳಸಿದ್ದು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಕೆಂಗಣ್ಣು ಆಗಾಗ ಅದರ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು: ‘ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ದುಡ್ ಕುಟ್ಟು ತಂದಾತು. ಒಂದು ದಿನವೂ ನೀನು ಸರಿಯಾಗಿ ಬಳಸಿದ್ದು ಕಾಣಲ್ಲೆ. ಸುಮ್ನೇ ಜಾಗ ತಿಂತಾ ಕೂತಿದ್ದು’ ಅಂತೆಲ್ಲ ಹೆಂಡತಿಯಿಂದ ಸುರಕ್ಷಿತ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಗೊಣಗಿದೆ. ‘ನೋಡಿ, ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ದಿನ ಅದನ್ನ ಬಳಸ್ತೇನೆ’ ಅಂತ ಆಕೆಯೂ ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಬದಿಗೆ ಸರಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ, ಆ ಹೊಲಿಗೆ ಯಂತ್ರವನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ತಾನಿನ್ನು ಪರ್ಸು /ಪೌಚುಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದಾಗಿಯೂ, ಅವನ್ನು ಮಾರಲು ಆಗುವುದೋ ನೋಡುತ್ತೇನೆಂದೂ ಹೇಳಿದಳು. ಡಿಜೈನು-ಡಿಜೈನಿನ ಬಣ್ಣ-ಬಣ್ಣದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತಂದು ವಿಧವಿಧದ ಪರ್ಸು, ಪೌಚು, ಬ್ಯಾಗುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ, ಆನ್‌ಲೈನ್ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ಸುಮಾರು ಮಾರಾಟವನ್ನೂ ಮಾಡಿದಳು. ಆದರೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಆರ್ಡರು ಬಂದರೆ, ಮನೆ ಮತ್ತು ಮಗಳನ್ನು ಸಂಬಾಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಇದನ್ನೂ ಮಾಡಿಕೊಡುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗತೊಡಗಿತು. ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿ ಸಲ ಆರ್ಡರ್ ಬಂದಾಗ ಹೊಸಹೊಸ ತರಹದ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಹೋಗಿ ತರುವುದು, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಅದನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಕೊಡುವುದು, ನಂತರ ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್-ಕೊರಿಯರ್ -ಎಲ್ಲವೂ ಬಹಳ ಸಮಯ ಬೇಡುವ ಕೆಲಸವಾದ್ದರಿಂದ ಆಕೆ ಇದರಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂದೆ ಸರಿದಳು.
ನಂತರ ಈ ಹೊಲಿಗೆ ಯಂತ್ರವನ್ನು ಸದಾ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿಡಲು ಆಕೆ ಕಂಡುಕೊಂಡ ಮಾರ್ಗ ಟ್ಯುಟೋರಿಯಲ್ ವೀಡಿಯೋಗಳು. ಈಗಾಗಲೇ ‘ಪಾಕಸ್ವಾದ’ ಎಂಬ ಯುಟೂಬ್ ಚಾನೆಲ್ ನಡೆಸಿ ಅನುಭವವಿದ್ದಿದ್ದ ಅವಳು, ‘ನೂಲು’ ಎಂಬ ಹೊಸ ಚಾನೆಲ್ ಶುರು ಮಾಡಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ಇದೇ ಪರ್ಸು, ಪೌಚು, ಬ್ಯಾಗು, ಕೌದಿ, ಮಕ್ಕಳ ಬಟ್ಟೆಗಳು –ಹೀಗೆ ವಿವಿಧ ಉಪಯೋಗೀ ವಸ್ತ್ರ /ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸುವುದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಡುವ ವೀಡಿಯೋಗಳನ್ನು ಹಾಕತೊಡಗಿದಳು. ಆ ಚಾನೆಲ್ ಈಗ ಹತ್ತು ಸಾವಿರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಬ್‌ಸ್ಕ್ರೈಬರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಅದೇ ‘ನೂಲು’ ಹೆಸರಿನ ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ ಪೇಜ್ ಈಗ ಐದು ಸಾವಿರ ಫಾಲೋವರುಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟುವ ಹಂತದಲ್ಲಿದೆ.
‘ನೀವೂ ಒಂದಷ್ಟು ಜನಕ್ಕೆ ರಿಕ್ವೆಸ್ಟ್ ಕಳ್ಸಿದ್ರೆ ಬೇಗ ಐದು ಸಾವಿರ ಆಗ್ತಿತ್ತೇನೋ’ ಅಂದಳು ಇವತ್ತು. ತೀರಾ ನೇರವಾಗಿ ನಾನಾದರೂ ಹೇಗೆ ಕೇಳಲಿ? ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಬರೆದೆ ಅಂತಲ್ಲ; ಅವಳ ಹೊಲಿಗೆ ಯಂತ್ರದ ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸೂಜಿ ಡಬ್ಬಿಯೂ, ಅದರ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ಇನ್ನೆರಡು ಡಬ್ಬಿಗಳೂ ನೆನಪಾದವು. ಹಾಗಾಗಿ....
ಕೆಳಗೆ ಹೆಂಡತಿಯ ‘ನೂಲು’ ಪೇಜಿನ ಲಿಂಕ್ ಇದೆ. ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ:
'ನೂಲು' ಎಫ್ಬಿ ಪೇಜ್ ಬೈ ದಿವ್ಯಾ: https://www.facebook.com/nooludivyahegde
