ಹನಿಯ ಅಸಮಾಧಾನ

'ಇನ್ಮೇಲಿಂದ ಏನೂ ಬರೀಬಾರ್ದು. ಬರಿಯೋದಾದ್ರೆ ಜೋಗಿ ಸರ್ ಹಂಗೆ, ರಶೀದ್ ಸರ್ ಹಂಗೆ, ಅಥ್ವಾ ಸಿಂಧು ಅಕ್ಕನ ಹಂಗೆ ಫುಲ್ ಸೀರಿಯಸ್ಸಾಗಿ ಬರೀಬೇಕು.. ನಾನು ಇದುವರೆಗೆ ಬರೆದಿದ್ದೆಲ್ಲ ಜೊಳ್ಳು.. ಓದಿ ಮರೆತುಹೋಗುವಂಥದ್ದು.. ಛೇ! ನಾನು ಇಷ್ಟರೊಳಗೆ ಓದಿದ್ದು ಏನೂ ಅಲ್ಲ.. ಇನ್ನೂ ತುಂಬಾ ಓದೋದಿದೆ.. ಬರೀ ಓದೋದಲ್ಲ, ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನ ಸ್ಟಡಿ ಮಾಡ್ಬೇಕು.. ಈ ಬ್ಲಾಗು, ಗಾಳ, ರೀಡರ್ರು, ಕಾಮೆಂಟು, ಹಿಟ್ಸು.. ಊಹುಂ, ಇನ್ನು ನನ್ ಕೈಲಾಗಲ್ಲ.. ಎಲ್ಲಾ ಬುಲ್‍ಶಿಟ್' ಎಂದು ನಾಲ್ಕು ಕಾಲಿನ ಬಿಳೀ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಖುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ನಾನು ಸಿಟ್ಟುಮಾಡಿಕೊಂಡು ಪೆನ್ನಿನ ಮೂತಿಯನ್ನು ಕ್ಯಾಪಿನಿಂದ ಮುಚ್ಚಿ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಬೀಸಾಡುತ್ತೇನೆ. ಪೆನ್ನು ಓರಣವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಡದ ಪುಸ್ತಕವೊಂದಕ್ಕೆ ಬಡಿದು ಬೌನ್ಸ್ ಆಗಿ ನೆಲಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಸಣ್ಣ ಸದ್ದು ಮಾಡಿ ಎಡಕ್ಕೆ ವಾಲಿ ಕಪ್ಪು ಬೆಕ್ಕಿನ ಮರಿಯಂತೆ ಮಲಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ನಾನದನ್ನು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಏನೇನೂ ಪಾಪ ಮಾಡಿರದ ಪೆನ್ನು.. ಇಷ್ಟರೊಳಗೆ ಎಂದೂ ಕೈಕೊಡದ ಪೆನ್ನು.. ಹಾಳೆಗೆ ತಾಕಿಸಿದರೆ ಸಾಕು, ತನ್ನೊಡಲ ಕಪ್ಪು ಶಾಯಿಯನ್ನು ಧಾರಾಕಾರ ಸುರಿಸುವ ಪೆನ್ನು.. ಬಿಳಿ ಹಾಳೆಯ ಮೈಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಕಚಗುಳಿಯಿಡುವ ಪೆನ್ನು.. ಈಗ ಮೇಜಿನ ಕಾಲಬುಡದಲ್ಲಿ ಬೆಕ್ಕಿನ ಮರಿಯಂತೆ ಮುದ್ದಾಗಿ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿದೆ.. ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ 'ನನ್ನನ್ನು ಎತ್ತಿಕೋ.. ಮ್ಯಾಂವ್ ಮ್ಯಾಂವ್..' ಎನ್ನುತ್ತಿದೆ.. ನನಗೆ ಅದರ ಮೇಲೆ ಮೋಹ ಉಕ್ಕಿ ಬರುತ್ತದೆ.. ಬೆಕ್ಕಿನ ಮರಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.. ಅದರ ನೀಳ ಕಾಯದ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿರುವ ಧೂಳನ್ನು 'ಉಫ್' ಎಂದು ಊದಿ ಹಾರಿಸುತ್ತೇನೆ.. ಮೈ ಸವರುತ್ತೇನೆ.. ಕ್ಯಾಪು ತೆಗೆದು ಕಣ್ಣೆದುರು ಹಿಡಿದು ಅದರ ಚೂಪು ಮೂತಿಯನ್ನು ದುರುಗುಟ್ಟಿ ನೋಡುತ್ತೇನೆ..

ನನ್ನ ಮನಸಿನೊಳಗೆ ಅನೇಕ ದಿನಗಳಿಂದ ಅದೇನೋ ಅಸಮಾಧಾನದ ಹೊಗೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿದೆ. ತುಂಬಾ ನೋವು ಕೊಡುತ್ತಿದೆ. ಏನು ಎಂದು ಸಹ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಸರಿಯಾಗಿ.. ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಗಮನವಿರಿಸಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ಏನನ್ನೂ ಓದಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ಯೋಚಿಸಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ, ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿರಲೂ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ.. ಚಡಪಡಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಚಡಪಡಿಕೆ.. ಏನಾಗಿದೆ ನನಗೆ? 'ಲವ್ ಫೇಲ್ಯೂರಾ?' ಕೇಳುತ್ತಾರೆ ಗೆಳೆಯರು. 'ಏಯ್ ಸುಮ್ನಿರ್ರೋ' ಸಿಡುಕುತ್ತೇನೆ ನಾನು.

ನನಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಈ ಪೆನ್ನಿನ ಮೂತಿಯಿಂದ ಚುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಚಕ್ಕನೆ ಕೈಯನ್ನು ಮಡಿಚಿ, ಪೆನ್ನನ್ನು ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು, ಮೂತಿಯನ್ನು ನನ್ನ ಕಡೆಗೇ ಮುಖ ಮಾಡಿ, ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ವೇಗದಿಂದ ಮೈಗೆಲ್ಲೋ ಚುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.. ಚುಳ್ಳನೆ ನೋವಾಗುತ್ತದೆ.. ಚುಚ್ಚಿದ ಕೈಯನ್ನು ಹಾಗೇ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.. ಇಲ್ಲ, ಈ ನೋವು ನನ್ನ ಮನದೊಳಡಗಿರುವ ನೋವನ್ನು ಶಮನ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಸಫಲವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.. ಜೋರಾಗಿ ಒತ್ತುತ್ತೇನೆ.. ಊಹೂಂ, ಏನೂ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ.. 'ಒಂದು ನೋವನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವುದಕ್ಕೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ನೋವು ಸಾಕು' ಎಂಬ ನನ್ನ ಆಲೋಚನೆ ಸುಳ್ಳಾಗುತ್ತಿದೆ.. ಅಥವಾ ಆ ಒಳಗಿನ ನೋವು ಈ ಬಾಹ್ಯ ನೋವಿಗಿಂತ ಎಷ್ಟೋ ದೊಡ್ಡದಿದೆ.. ಅದರ ಮುಂದೆ ಇದು ಏನೂ ಅಲ್ಲ..

ನನ್ನ ಮುಚ್ಚಿದ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ನೀರು ಒಸರುತ್ತದೆ.. ಹೀಗೆ ಚುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅರಿವು ಮೂಡುತ್ತದೆ.. ಕೈಯ ಬಿಗಿಯನ್ನು ಸಡಿಲ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.. ಸುಸ್ತಾದ ಪೆನ್ನು ಜಾರಿ ಮತ್ತೆ ಕೆಳಗೆ ಬೀಳುತ್ತದೆ.. ಕಣ್ಣು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ.. ಬಿದ್ದ ಪೆನ್ನಿನ ದೈನ್ಯ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡುವ ಆಸೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ.. ಎಡಗೈಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಅದರ ಕ್ಯಾಪು ಇದೆ.. ಅದನ್ನು ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಇರಿಸಿ, ಮೊಣಕೈಯನ್ನು ಮೇಜಿಗಾನಿಸಿ, ಬಾಗಿ ಮುಖವಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.. ಕನಸು ಬೀಳಿಸಲೆಂದೇ ನಿದ್ರೆ ಬರುತ್ತದೆ..

ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನೊಂದು ನದೀತೀರದತ್ತ ನಡೆದಿದ್ದೇನೆ. ಮೋಡ ಕವಿದ ಮುಗಿಲು.. ಕಾಣದ ಸೂರ್ಯ ಸೂಸುತ್ತಿರುವ ಬೆಳಕು.. ಬೀಸುತ್ತಿರುವ ಮಂದ-ಶೀತಲ-ಮಾರುತ.. ತೀರದಲೊಂದು ಬೋಳು ಮರ.. ನಾನು ಅದರ ಬುಡದಲ್ಲಿ ಕುಕ್ಕರಗಾಲಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.. ಅಗಾಧ ವಿಸ್ತಾರದ ಪ್ರಶಾಂತ ನದಿಯನ್ನು ನಿರುಕಿಸುತ್ತೇನೆ.. ಪ್ರಶಾಂತವೆಂಬಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ ಅಷ್ಟೆ; ಅದರೊಡಲಿನಲ್ಲೂ ಭೋರ್ಗರೆತದ ಮೊರೆತವಿದೆ.. ಪ್ರತಿ ಹನಿಯ ಹೃದಯದಲ್ಲೂ ಓಡಿ ಕನಸಿನ ಸಾಗರವ ಸೇರುವ ಆತುರವಿದೆ.. ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟೋ ದೂರ ಹರಿಯಬೇಕಲ್ಲ ಎಂಬ ಅಸಮಾಧಾನವಿದೆ.. ಆದರೂ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಬೇಸರಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಕ್ರಮಿಸುತ್ತಿದೆ ನದಿ.. ಸುಸ್ತಾಯಿತೆನಿಸಿದಾಗ ಮಡುವೊಂದರಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ.. ವಿರಮಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತದೆ.. ನನಗೆ ಈ ನದಿಯಿಂದ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತಿದ್ದ ಪಾಠವೊಂದನ್ನು ಕಲಿತಂತೆನಿಸುತ್ತದೆ.. ಎಚ್ಚರಾಗುತ್ತದೆ..

ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಸೇರಬಹುದು ಸಾಗರವನ್ನು... ನಿಂತರೆ ನಿಂತಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ... ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಮತ್ತಷ್ಟು ರಭಸವನ್ನು ಒಡಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡು, ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ನದಿಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಮುಂದುವರೆದಾಗಲೇ ಸಾಕಾರದ ಸಾಗರವ ಸೇರಲು ಸಾಧ್ಯವೆಂಬ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಗ್ಗಿ ಮತ್ತೆ ಪೆನ್ನನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.. ಅವಶ್ಯಕತೆಯೇ ಇಲ್ಲದಿದ್ದ ಈ ಬರಹವನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲಿಗೆ ಹ್ಯಾಂಡ್ಸ್‍ಫ್ರೀ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ಎಫ್ಫೆಮ್ಮನ್ನು ಆನ್ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ.. ಸ್ಪೀಕರಿನಿಂದ ಹೊರಟ ಹಾಡು ಕಿವಿಯೊಳಗೆ ಮೊಳಗಿ ಕೊನೆಗೆ ಗುನುಗಾಗಿ ನನ್ನ ಬಾಯಿಂದಲೇ ಹೊರಬರುತ್ತದೆ:

ನನ್ನ ಹಾಡು ನನ್ನದು.. ನನ್ನ ರಾಗ ನನ್ನದು.. ನನ್ನ ತಾಳ ನನ್ನದು..