ಒಂದು ಕೀ-ಕತೆ!

"ಕಾ ಕಾ" ಅನ್ನುವುದು ಕಾಗೆ, "ಕೂ ಕೂ" ಅನ್ನುವುದು ಕೋಗಿಲೆ, "ಕೋ ಕೋ" ಅನ್ನುವುದು ಕೋಳಿ, ಹಾಗಾದ್ರೆ "ಕೀ ಕೀ" ಅನ್ನುವುದು ಯಾರು?

ಉ: ಕೀ ಕಳಕೊಂಡವರು!

-ಅದೊಂದು ಜೋಕು. ಆದರೆ ಈ ಜೋಕುಗಳು ಜೋಕಿಗೀಡಾದವರಿಗೆ ಜೋಕಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ನೋಡಿ. ಐ ಮೀನ್, ವ್ಹಾಟ್ ಐ ವಾಂಟ್ ಟು ಸೇ ಈಸ್, ಯಾರು ಈ ಜೋಕೀ-ಘಟನೆಯಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳಾಗಿರುತ್ತಾರೋ ಅವರಿಗೆ ಅದು ನಗಲಿಕ್ಕೂ ಆಗದ ಧರ್ಮಸಂಕಟವಾಗಿರೊತ್ತೆ. ಇನ್ನೂ ಅರ್ಥ ಆಗ್ಲಿಲ್ವಾ? ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡಿ, ಬಿಟ್ ಹಾಕಿ.

ಮೊನ್ನೆ ಏನಾಯ್ತು ಅಂದ್ರೆ, ನಾನು ಯುಗಾದಿಗೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ನಲ್ಲಾ? ಹೋಗಿದ್ದೆ ತಾನೆ? ಹೋಗಿ, ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ವಾಪಾಸ್ ಬರಬೇಕಾದ್ರೆ ನನ್ನ ರೂಮಿನ ಕೀಯನ್ನು ಊರಿನಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟುಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ! ಊರಿನಿಂದ ಸೊರಬಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಸೊರಬದಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ, ಪುಶ್‍ಬ್ಯಾಕ್ ಸೀಟನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಪುಶ್ ಮಾಡುವಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾಗಿಹೋಯಿತು ಕೀ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿದಿದೆ ಅಂತ. ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು? ಬಸ್ಸು ಆಗಲೇ ಹೊರಡಲಿಕ್ಕೆ ರೆಡಿಯಾಗಿದೆ. ಈಗ ಮತ್ತೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಕೀ ತರುವುದಂತೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಸರಿ ಮತ್ತೇನು ಮಾಡಲಿಕ್ಕಾಗುತ್ತೆ, ಓನರ್ ಬಳಿ ಇನ್ನೊಂದು ಕೀ ಹೇಗಂದರೂ ಇರೊತ್ತೆ; ಅವನಿಂದ ಕೇಳಿ ಪಡೆದರಾಯಿತು ಅಂದುಕೊಂಡು ಸೀಟಿಗೊರಗಿದೆ. ಆದರೂ ಈ ಟೆನ್ಷನ್ ಯಾರಪ್ಪನ ಮನೇದು ಹೇಳಿ? ಪಾಪಿ, ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ನಿದ್ದೆಗೊಡಲಿಲ್ಲ.

ನಾನು ಟೆನ್ಷನ್‍ನಲ್ಲಿರುವುದು ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿನ ಮತ್ಯಾವುದೇ ಜೀವಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ಅವರವರ ಸೀಟಿಗೊರಗಿ, ಅವರವರ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ, ಅವರವರ ಕನಸು-ನಿದ್ರೆಯ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದರು. ಶಿರಾಳಕೊಪ್ಪದಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸು ನಿಂತಿದ್ದಾಗ ಒಳನುಗ್ಗಿದ್ದ ಸೊಳ್ಳೆಗಂತೂ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಅದೇನು ಪ್ರೀತಿಯೋ ಕಾಣೆ: ಬೆಂಗಳೂರು ಮುಟ್ಟುವವರೆಗೂ ನನ್ನ ಕಾಲಿಗೆ, ಕೈಗೆ, ಮುಖಕ್ಕೆ ಮುತ್ತುಕೊಡುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅದು ನನ್ನ ಕಿವಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು ಎಷ್ಟು ಇಂಪಾಗಿ ತನ್ನ 'ಗುಂಯ್-ಗಾನ' ಹಾಡುತ್ತಿಂದರೆ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಅಬ್ಬರದಿಂದ ಬಸ್ಸು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದ 'ಬುರ್-ಗಾನ' ಇದರ ಮುಂದೆ ಡಲ್ಲಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು.

ಆರೂವರೆಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬಸ್ಸು ಬೆಂಗಳೂರು ಮುಟ್ಟಿತು. ಇನ್ನೂ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಎಚ್ಚರಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಪೇಪರ್ ಹುಡುಗರು ಫುಟ್‍ಪಾತ್ ಮೇಲೆ ಕುಕ್ಕರಗಾಲಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಪೇಪರ್ ಬಂಡಲುಗಳನ್ನು ಒಡೆದು ಗರಿಗರಿ ಮೇನ್ ಪೇಪರಿನ ಒಡಲಿಗೆ ಸಪ್ಲಿಮೆಂಟನ್ನು ಸೇರಿಸುತ್ತಾ ಕೌಂಟ್ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹಾದು ನಾನು ಮನೆ ಮುಟ್ಟಿದೆ. ಓನರ್ ಮನೆ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿತ್ತು. ಈಗ ಬೆಲ್ ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸುವುದು ನನಗೆ ಒಳಿತಾಗಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯುವವರೆಗೆ ಕಾಯೋಣ ಅಂತ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗನ್ನು ನನ್ನ ರೂಮಿನ ಬಾಗಿಲಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟು, ಅದಾಗಲೇ ತೆರೆದಿದ್ದ ಮೂಲೆ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ಎರಡು ರೂಪಾಯಿಯ 'ಬೆಡ್-ಕಾಫಿ' ಕುಡಿದೆ. ಪೇಪರ್ ಎಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಪೇಪರ್ ಕೊಂಡು ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಅಂಗಡಿಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಪೇಪರ್ ಓದತೊಡಗಿದೆ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಏನೇನೋ ಆಗಿದೆ ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು ಪೇಪರು. 'ಎಲ್ಲಿ ಏನಾಗಿದ್ದರೆ ನಿನಗೇನು? ಕೀ ಸಿಗುವವರೆಗೆ ಕಾಯುವ ನಿನ್ನ ಕಷ್ಟ ನಿನಗೆ. ನಿನ್ನ ಜೇಬಲ್ಲಿ ಎರಡು ರೂಪಾಯಿ ಕಾಸಿದೆಯಾ? ಇದ್ದರೆ ಕೊಟ್ಟು ಇನ್ನೊಂದು ಕಾಫಿ ಕುಡಿ' ಅನ್ನುತ್ತಿತ್ತು ಮುಂಜಾನೆ.

ಏಳೂಕಾಲು ಗಂಟೆಗೆ ಓನರ್ ಮನೆಯ ಕದ ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು. ನಾನು ತಕ್ಷಣವೇ ಒಳನುಗ್ಗಿ ನನ್ನ ಸಂಕಷ್ಟವನ್ನು ತೋಡಿಕೊಂಡೆ. ಪ್ರಾಬ್ಲೆಮ್ ಏನಾಗಿತ್ತಪ್ಪಾಂದ್ರೆ, ನಮ್ಮ ಓನರ್ರು ಇದೇ ಏರಿಯಾದಲ್ಲೇ ಸುಮಾರು ಎಂಟ್‍ಹತ್ತು ಮನೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾನೆ. ಒಟ್ಟು ನೂರಾರು ಕೀಗಳು. ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ರೂಮಿನ ಕೀ ಹುಡುಕಿ ತೆಗೆಯುವುದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಿರಲಿಲ್ಲ. 'ಕೀ ನಂಬರ್ ಗೊತ್ತಾ?' ಕೇಳಿದರು ಓನರ್ರು. ಕೀ ನಂಬರೆಲ್ಲಾ ಯಾರು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರ್ರೀ ಈಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ? ಈ ಮೊಬೈಲು ಬಂದಮೇಲೆ ಫೋನ್ ನಂಬರುಗಳನ್ನೇ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಾಗಿದೆ. ನಾನು 'ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ' ಅಂದೆ. ಮನೆಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ನಾನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಅಚಾತುರ್ಯವನ್ನು ಅಮ್ಮ-ಅಪ್ಪರಿಗೆ ಅರುಹಿ ಬೆಳಗಾ ಮುಂಚೆ ಅವರನ್ನೂ ಟೆನ್ಷನ್ನಿಗೆ ನೂಕಿದೆ. ಕೀ ಹುಡುಕಿ ನಂಬರ್ ಹೇಳುವಂತೆ ತಿಳಿಸಿದೆ. ಐದು ನಿಮಿಷ ಬಿಟ್ಟು ಅವರು ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಕೀ ಮಂಚದ ಕಾಲಬುಡದಲ್ಲೇ ಇತ್ತೆಂದು ತಿಳಿಸಿದರು. ಅರ್ಧಕ್ಕರ್ಧ ಅಳಿಸಿಹೋಗಿದ್ದ ನಂಬರನ್ನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಿ ಹೇಳಿದರು: 'ಟೂ ಫೈವ್ ಟೂ ಏಟ್ ಇರಬೇಕು, ಅಥವಾ ಟೂ ಫೈವ್ ಟೂ ಥ್ರೀ'. ಎರಡೂ ನಂಬರುಗಳನ್ನೂ ನಾನೂ ಓನರ್ರೂ ಸೇರಿ ಜಾಲಾಡಿದೆವು. ಬೆಳಬೆಳಗಾಮುಂಚೆ ಈ ಪರಿ ಕಾಟ ಕೊಡುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಓನರ್ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಕುತ್ತಿರಬಹುದಾದ ಶಾಪಗಳಿಂದ ನನಗೆ ನರಕದಲ್ಲಿ ಸೀಟೊಂದು ರಿಸರ್ವ್ ಆಗಿರೊತ್ತೆ ಅಂದುಕೊಂಡೆ.

ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಹುಡುಕಿದರೂ ಕೀ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಬಾಗಿಲು ಒಡೆದು ತೆಗೆಯುವುದೊಂದೇ ಮಾರ್ಗ ಉಳಿಯಿತು. 'ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಪಕ್ಕದ ಮನೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕಾರ್ಪೆಂಟರ್ ಬರುತ್ತಾನೆ, ಅವನ ಬಳಿ ಹೇಳಿದರಾಯಿತು' ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆವು. ನಾನು ಒಂಭತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿರಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆ ಯೋಜನೆಗೆ ಕಲ್ಲು ಬಿತ್ತು. ಒಂಭತ್ತಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕಿದ್ದ ಕಾರ್ಪೆಂಟರ್ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಬಂದ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಾನು ಒಂದೆರಡು ತಾಸೆಲ್ಲ ತಡವಾದರೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಅರ್ಥಾತ್, ಭಾರತೀಯನಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಕಾರ್ಪೆಂಟರ್ ಬಾಗಿಲು ಒಡೆಯದೇ ಕೀ ತೆಗೆಯಲು ಬಹಳ ಕಸರತ್ತು ಮಾಡಿದ. ಈ ಇನ್‍ಸೈಡ್ ಡೋರ್‌ಲಾಕ್‍ಗಳದು ಇದೊಂದು ರಗಳೆ ನೋಡಿ. ಇಲ್ಲಿ ಕೀ ಕಳೆದುಹೋಯಿತೆಂದರೆ ಬೀಗ ಒಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ; ಬಾಗಿಲನ್ನೇ ಒಡೆಯಬೇಕು! ಕಾರ್ಪೆಂಟರು ಉಳಿ, ಚಾಣ, ಸುತ್ತಿಗೆ, ಬೈರಿಗೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಏನೇನೋ ಉಪಕರಣಗಳನ್ನು ನನ್ನ ರೂಮಿನ ಬಾಗಿಲ ಮೇಲೆ ಬಳಸಿದ. ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಜಗ್ಗಲಿಲ್ಲ ಬಾಗಿಲು. ನನಗೆ ತಲೆಬಿಸಿಯಲ್ಲೂ ಹೆಮ್ಮೆಯೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು: ಇಷ್ಟೊಂದು ಗಟ್ಟಿ-ಸುರಕ್ಷಿತ ಬಾಗಿಲಿನ ಹಿಂದೆ ನಾನು ಇಷ್ಟು ದಿನ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲ ಎಂದು! ಸುಮಾರು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಗುದ್ದಾಡಿ ಬಾಗಿಲು ಒಡೆದದ್ದಾಯಿತು.

ಒಡೆದ ಬಾಗಿಲ ರೂಮಿನೊಳಹೊಕ್ಕೆ. ಖುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತರೆ ಯಾವುದೋ ಪಾಳುಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಂಥ ಅನುಭವ... ಬಾಗಿಲು ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಿ, ಹೊಸ ಬೀಗ ಹಾಕುವವರೆಗೆ ನಾನು ನಾನಾಗಿಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ರೂಮಿನ ಬಗ್ಗೆ ಏನೋ ಅಭದ್ರತೆ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ರೆಂಟಿನ ಜೊತೆ ಬಾಗಿಲು ಒಡೆದ ಕಾರ್ಪೆಂಟರ್ ಕೂಲಿ, ಹೊಸ ಬೀಗ ಹಾಕಿಸಿದ ಚಾರ್ಜು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿ ಓನರ್ ಹೇಳಿದ. ನಿರುಪಾಯನಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ. ರಾತ್ರಿ ಮನೆಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ 'ಸುಮ್ನೆ ಅನವಶ್ಯಕ ಎಷ್ಟು ಟೆನ್ಷನ್ ತಗೊಂಡೆ.. ದುಡ್ಡು ಬೇರೆ ಖರ್ಚು.. ಪ್ಚ್!' ಎಂದ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅಂದೆ: 'ಇಂಥಾ ಅನುಭವ ಒಂದು ಸಲ ಆಗ್ಬೇಕು ಬಿಡಮ್ಮ. ಇನ್ನೇನು ಜೀವಮಾನದಲ್ಲಿ ಕೀ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲ್ಲ...'