Thursday, February 23, 2017

ಮಗಳಿಗೆ

ನೀನು ಹುಟ್ಟಿದ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಮಾರಮ್ಮನ ಜಾತ್ರೆ.
ದೊಡ್ದೊಡ್ಡ ಪೆಂಡಾಲು, ಭರ್ಜರಿ ಅಲಂಕಾರ, ರಾಶಿಹೂ
ತೋರಣ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ದೀಪಗಳ ಝಗಮಗ.
ಆಕಾಶದೆತ್ತರದಲ್ಲಿ ತಿರುಗುವ ತೊಟ್ಟಿಲು, ದಿಗಂತಗಳನಳೆವ ದೋಣಿ,
ಮ್ಯಾಜಿಕ್ಕು, ಮ್ಯೂಜಿಕ್ಕು, ತರಹೇವಾರಿ ಜಿಂಕ್‌ಚಾಕು,
ಬೆಂಡು ಬತ್ತಾಸು ಮಿರ್ಚಿಮಾಲೆ, ತಿನ್ನಲು ಊದ್ದ ಕ್ಯೂ.

ನೀನು ಕಣ್ಬಿಟ್ಟ ಘಳಿಗೆ ಮಹಾನಗರ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿತ್ತು.
ಪ್ರತಿ ಅಂಗಡಿಯ ಮುಂದೂ ಡಿಸ್‌ಕೌಂಟ್ ಸೇಲಿನ ಬೋರ್ಡಿತ್ತು.
ಊದುಬತ್ತಿ ಫ್ಯಾಕ್ಟರಿಯ ಮುಂದೆ ಪರಿಮಳ ಸುಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಕ್ಯಾಬುಗಳು ಮ್ಯಾಪು ತೋರಿದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.
ರಿಹರ್ಸಲ್ಲು ಮುಗಿಸಿದ ನಾಟಕ ತಂಡ ಸಂಜೆಯ ಶೋಗೆ ರೆಡಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ನೀನು ಮೊದಲ ಸಲ ಅತ್ತಾಗ ಜಗತ್ತು ನಿತ್ಯವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿ ಗರ್ಕ.
ಪಿಂಕು ನೋಟುಗಳೂ, ಟ್ರಂಪ ಆಟಗಳೂ, ತಂಟೆಕೋರರ
ಕಾಟಗಳೂ ಪಂಟರುಗಳ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದವು.
ರಾಕೆಟ್ಟುಗಳು ಉಪಗ್ರಹಗಳನ್ನು ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶಕ್ಕೊಯ್ದು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದವು.
ಪಾತಾಳದಿಂದೆತ್ತಿದ ಕಚ್ಛಾ ತೈಲ ವಿದೇಶಗಳಿಗೆ ರಫ್ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಅಳವೆಯ ಬಳಿಯ ಬಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ ಹೂಗಳು
ಜುಳುಜುಳು ಹಾಡಿಗೆ ತಲೆಯಾಡಿಸುವುದನ್ನು ಅಲ್ಲೇ
ಕುಳಿತ ಗಿಳಿಯೊಂದು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

ನಿನಗಿದನ್ನೆಲ್ಲ ತೋರಿಸಬೇಕೂ, ನೀನಿದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡುವುದ್ಯಾವಾಗಾ
ಅಂತ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಕಾರಿಡಾರಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಶತಪಥ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ,
ಮಗಳೇ, ನೀನು ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲ ತಿಳಿದವಳ ಕಾಂತಿಯಲ್ಲಿ
ಅಮ್ಮನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಇಡೀ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವನ್ನೇ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿರುವಂತೆ ನಿನ್ನ ಬಿಗಿಮುಷ್ಟಿ.
ನೀನು ಕೈಕಾಲು ಆಡಿಸಿದರೆ ವಿಶ್ವವನ್ನೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಿಬಂದ ಹಗುರ.
ನಿನ್ನ ನಗುವೊಂದಕ್ಕೇ ಎಲ್ಲ ಜಾತ್ರೆಗಳ ತೇರನೆಳೆವ ಶಕ್ತಿ.
ಆ ಕಂಗಳ ಪಿಳಿಪಿಳಿಯಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸ್ಪಂದಿಸುವ ತಾಕತ್ತಿದ್ದಂತಿತ್ತು.

ಶತಮೂರ್ಖನಂತೆ ಪೇಪರು ಟೀವಿ ಟ್ವಿಟರು ನ್ಯೂಸ್‌ಹಂಟು
ಫೇಸ್‌ಬುಕ್ಕು ಅರಳಿಕಟ್ಟೆ ಜಾತ್ರೆ ಜಂಗುಳಿಗಳಲ್ಲಿ
ಸುದ್ದಿ ಚರ್ಚೆ ಪರಿಹಾರ ಮನರಂಜನೆ ಖುಷಿ ನೆಮ್ಮದಿ
ಅಂತ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಪುಟ್ಟ ಕಿರುಬೆರಳಿಂದ
ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿ ನೀನು ಹೇಳಿದೆ: ಅಪ್ಪಾ, ನನ್ನನ್ನೆತ್ತಿಕೋ.

Thursday, February 09, 2017

ಲಾಡ್ಜ್

ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ನೇರವಾಗಿ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರಬಾರದು ಎನ್ನುವುದುಂಟು
ಆದರೆ ಲಾಡ್ಜಿನ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲು ತರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಹಾಗೆ:
ಸದಾ ಅಲಕ್ಷ್ಯಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲೇ ಇರುವ ರೂಮ್‌ಬಾಯ್
ತನ್ನ ಪರಿಣಿತ ಕೈಗಳಿಂದ ಚಕಾಚಕ್ಕೆಂದು ಕೀಲಿ ತಿರುಗಿಸಿ
ಕದ ತೆರೆದು ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿ
ಕೊಡಬೇಕಾದುದನೆಲ್ಲ ಕೊಟ್ಟು ನಿರ್ಗಮಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ

ಆಗಲೇ ಅಪ್ಪಳಿಸುವುದು ಮೈಗೆ ನಿರ್ವಾತದ ಹಸಿಹಸಿ ರಾಚು
ಅಪರಿಚಿತ ಮುಖಗಳ ಅಪರಿಚಿತ ಊರಿನ ನಡುವೆಲ್ಲೋ ಇರುವ ಈ ಲಾಡ್ಜು
ತನ್ನ ಖಾಲಿತನದ ಇಂಚಿಂಚನ್ನೂ ಬಯಲುಗೊಳಿಸಿ ತೋರಿಸುವಾಗ
ಮೌನದ ರೇಣುಗಳೊಡನೆ ತೇಲಿಬರುವವು ನಿಕಟ ವಾಸನೆಗಳು

ಆ ಗಂಧ ಕೊಟ್ಟ ಸುಳುಹೇ ಬೆರಳಾಗುವುದು ಕಲ್ಪನೆಯ ನೇಯ್ಗೆಗೆ:
ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿದ ಪಿಯರ್ಸ್ ಪರಿಮಳದ ಹುಡುಗಿ
ಒದ್ದೆ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತ ಬಾತ್ರೂಮಿನಿಂದ ಹೊರಬಂದಂತೆ
ಹಾಲಿನಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿ ವಿಚಲಿತಗೊಂಡು ಸಿಗರೇಟು ಆರಿಸಿ
ಸ್ಥವಿರದಿಟ್ಟಿಯಿಂದ ಅವಳ ತಬ್ಬಲು ಅತ್ತ ಧಾವಿಸಿದಂತೆ

ಗೋಡೆ ಹೊದ್ದಿಗಿರಿಸಿದ ಕೆಂಪು ಸೋಫಾದ ಸವೆದ ಫ್ಯಾಬ್ರಿಕ್
ಹೇಳುವುದು ಕತೆ, ಇಲ್ಲಸಲ್ಲದ ಇಲ್ಲಿಗೊಗ್ಗದ ಹಳೆಯ ಕಲಾಪ
ಕಿಟಕಿಯ ಅಪಾರದರ್ಶಕ ಗಾಜು ಹೊಳೆಸುವುದು ಮಾಸಲು ಚಿತ್ರ
ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲಿನ ಹೂಜಿಯೊಳಗಿನ ನೀರು ಕುಡಿಯಲೂ ಭಯ
ಸೀಲಿಂಗಿಗಂಟಿಸಿದ ಕನ್ನಡಿಯ ಹಿಂದೆ ಇರಬಹುದೆ ರಹಸ್ಯ ಕೆಮೆರಾ

ಲಾಡ್ಜಿನ ಕೋಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ತಂಗಬಾರದು...
ನಮಗಿಂತ ದೈನೇಸಿಯಿಲ್ಲಾ, ಈ ಏಕಾಂತಕ್ಕಿಂತ ಕಟುವಾದ್ದಿಲ್ಲ
ಎಂದೆನಿಸಿ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೇ ಕರುಣೆ ಉಕ್ಕಿಸಿ
ಸಣ್ಣ ಸದ್ದಿಗೂ ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು ರವರಹಿತರಾತ್ರಿ
ಎಂದೋ ಕಾಲೇಜಿನ ಹಾಸ್ಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೇ ಕಳೆದ ಇರುಳು,
ಯಾರದೋ ಮನೆಯ ಕಾವಲಿಗೆಂದು ಉಳಿದಿದ್ದ ನಿಶೆ,
ಅವಳು ಬಿಟ್ಟುಹೋದ ದಿನ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿ
ಬಿಕ್ಕಿಬಿಕ್ಕಿ ಅತ್ತಿದ್ದ ನೆನಪೆಲ್ಲ ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೆ ಧುಮುಕಿ
ಸೂರ್ಯನ ಮೊದಲ ಕಿರಣಗಳಿಗೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲದಂತೆ ಕಾಯುತ್ತ
ವಿಚಿತ್ರ ವಾಸನೆಯ ಇಷ್ಟಗಲ ಮಂಚದಲ್ಲಿ ನಿರ್ನಿದ್ರೆ ಹೊರಳುತ್ತ...

ಬೆಳಕು ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಎದ್ದು, ಬಿಲ್ಲು ಚುಕ್ತಾ ಮಾಡಿ,
ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡ ಬಸ್ಸು ಈಗ ಊರು ಸೇರಿರಬಹುದೇನೋ
ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿ, ಲಗುಬಗೆಯಿಂದ ಮೊದಲ ಬಸ್ಸೇರಿ
ಕುಳಿತು, ಆ ಲಾಡ್ಜಿನತ್ತ ಒಮ್ಮೆ ನೋಟ ಹರಿಸಬೇಕು...
ನಾನು ಉಳಿದಿದ್ದ ಕುರುಹೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬ ಸೋಗಿನಲ್ಲಿ
ಹೊಸದಿನದ ರಶ್ಮಿಗೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತ ಮತ್ಯಾರನ್ನೋ ತನ್ನೊಳಗೆ
ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನಿತ್ಯನೂತನೆಯಂತೆ ಕಂಗೊಳಿಸುವಾಗ ಲಾಡ್ಜು,
ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಟಿಕೆಟ್ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ.. ಟಿಪ್ಪು ಕೊಟ್ಟ ಖುಷಿಗೆಂಬಂತೆ
ಲಾಡ್ಜಿನ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತ ರೂಮ್‌ಬಾಯ್ ಕೈ ಬೀಸುತ್ತಾನೆ.