ಒಡೆದ ಹಿಮ್ಮಡಿ ಕಾಲಿನಂದದಿ

ತಿರುವುತ್ತ ತಿರುವುತ್ತ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರಿನ ಪುಟಗಳು ಖಾಲಿಯಾಗಿ ಕೊನೆಯ ಎರಡು ಹಾಳೆಗಳು ಉಳಿಯಿತು ಎನ್ನುವಾಗ ಚಳಿಗಾಲ ಇಳೆಗೆ ಕಾಲಿಡುತ್ತದೆ. ಕಂಬಳಿ ಮಾರುವ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಸ್ಟಾಕು ತರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಬೀದಿಬದಿಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಸ್ವೆಟರು-ಜಾಕೆಟ್ಟುಗಳ ಮಾರಾಟ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ರಾತ್ರಿಯ ಸಮಯ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹೊಡಚಲು ಹಾಕಿ ಬೆಂಕಿ ಕಾಯಿಸುವ ಜನಗಳು ಕಾಣತೊಡಗುತ್ತಾರೆ. ಫ್ಯಾನುಗಳು ಸಂಜೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೇ ಆಫ್ ಆಗಿ ಪಂಕಗಳಿಂದ ಆಕಳಿಕೆಯ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಬರುತ್ತದೆ. ‘ಮಾಘಮಾಸ ಬಂತಯ್ಯಾ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗಿನ್ನು ಹಬ್ಬವಯ್ಯಾ’ ಅಂತೆಲ್ಲ ಕವಿತೆ ಬರೆಯಬಹುದು ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಕವಿಗಳು ರೋಮಾಂಚಿತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಬಾಟಲಿಯಲ್ಲಿನ ಕೊಬ್ರಿ ಎಣ್ಣೆ ಇಟ್ಟಲ್ಲೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಐಸ್‌ಕ್ರೀಮ್ ಅಂಗಡಿಯವನು ಸಂಜೆಗೇ ಶಟರ್ ಎಳೆದು ಋತುವನ್ನು ಬೈದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಮನೆಯತ್ತ ಧಾವಿಸುತ್ತಾನೆ. 

 

ಸರಿಸುಮಾರು ಇದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನ್ನಂತಹ ನತದೃಷ್ಟ ಜನರ ಗುಂಪೊಂದು ಸಣ್ಣಗೆ ಕುಂಟುತ್ತಲೋ, ಕಾಲನ್ನು ವಕ್ರಪಕ್ರವಾಗಿ ಹಾಕುತ್ತಲೋ ನಡೆಯತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಆಗಾಗ ಮೈಕೈಯನ್ನು ಕೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದೋ, ಉರಿ ಉರಿ ಅಂತ ಗೊಣಗಿಕೊಳ್ಳುವುದೋ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಇಂತಹ ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿ ‘ಇವರಿಗೇನೋ ಮಹತ್ತರ ಖಾಯಿಲೆಯಿದೆ’ ಎಂದು ನೀವು ಭಾವಿಸಬೇಕಿಲ್ಲ; ನಮಗಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆ ಒಂದೇ: ಒಣ ಚರ್ಮ ಅಥವಾ ಡ್ರೈ ಸ್ಕಿನ್!

 

ಈ ಒಣ ಚರ್ಮ ಎಂಬುದು ಅಂತಹ ಗಂಡಾಂತರಕಾರಿ ಸಮಸ್ಯೆಯೇನೂ ಅಲ್ಲದಿರುವುದರಿಂದ ಯಾರೂ ಅದನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೋ ಚಳಿಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅದು ಸ್ವಲ್ಪ ಗಂಭೀರ ಸ್ವರೂಪ ತಾಳುವುದಾದರೂ ಹೇಗೋ ಸಂಬಾಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬಹುದು. ಹೀಗಾಗಿ ಜನ ಅದನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವುದೇ ಹೆಚ್ಚು.  

 

ಆದರೆ ನನ್ನಂತಹ ಕೆಲವರಿಗೆ ವರ್ಷಪೂರ್ತಿ ಈ ಸಮಸ್ಯೆ ಕಾಡುವುದರಿಂದ, ನಾವು ನೂರಾರು ಕ್ರೀಮು-ತೈಲ-ಲೋಷನ್ನುಗಳ ಮೊರೆ ಹೋಗುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ, ನಾನು ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಗ ‘ಕೆಂಪಿನ ಕಜ್ಜಿ’ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ, ಸುಮಾರು ವೈದ್ಯರುಗಳ ಬಳಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದು, ಅವರು ಬೇರೆಬೇರೆ ಥರದ ಮುಲಾಮುಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು, ಅವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಯೋಗಿಸೀ ಪ್ರಯೋಗಿಸೀ ನನ್ನ ಮೈ ಚರ್ಮ ಈಗ ಇಷ್ಟೊಂದು ಒರಟಾಗಿಹೋಗಿದೆ ಎಂಬುದು. ಆದರೆ ಅದೇನು ಪೂರ್ತಿ ಸತ್ಯದ ಮಾತಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ, ಹಾಗೆ ಹೇಳುವ ಅಮ್ಮನದೂ ಒಡಕು ಚರ್ಮವೇ! ಹೀಗಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಜಿಗಟ್ಟಲೆ ವ್ಯಾಸಲೀನು ಸದಾ ದಾಸ್ತಾನಿರುವುದು. ಅದನ್ನು ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವಾಗ ಹಿಮ್ಮಡಿಗೆ ಸವರಿಕೊಂಡು ಮಲಗದಿದ್ದರೆ ಮರುದಿನ ಎದ್ದು ಓಡಾಡಲೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ.  

 

ಈ ಒಣಚರ್ಮ ಎಂಬುದು ವಂಶಪಾರಂಪರ್ಯವಾಗಿ ಜೀನಿನಲ್ಲೇ ಹರಿದು ಬರುವ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ತವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಅವಳ ತಂದೆ, ಅಣ್ಣ-ತಮ್ಮಂದಿರೆಲ್ಲ ಒಣಚರ್ಮದವರೇ. ಅದು ಅಮ್ಮನಿಗೂ, ಅಮ್ಮನಿಂದ ನನಗೂ ಬಳುವಳಿಯಾಗಿ ಬಂದಿದೆ. ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಮಲೆನಾಡಿನ ಕಡೆ ನೀವು ಬಂದು ನೋಡಿದರೆ, ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಜನ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯಿಂದ ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಬಹುದು. ಬರಗಾಲದ ಬಯಲುಗಳಲ್ಲಿ ಬಿರಿದ ಭೂಮಿಯ ಹಾಗೆ ಕಾಣುವ ಇವರ ಹಿಮ್ಮಡಿಯನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ನೀವು ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳುವಿರಿ.  

 

ಚಳಿಗಾಲಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಶುರುವಾಗುವ ಅಡಿಕೆ ಸುಗ್ಗಿ, ಹಸಿಯಡಿಕೆ ಸಿಪ್ಪೆಯ ವಿಲೇವಾರಿ, ತೋಟಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಓಡಾಟ, ತೊಗರು ಅಡಿಕೆಯನ್ನು ಬೇಯಿಸಿ ಹರವಿ ಒಣಗಿಸುವ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಲೆನಾಡ ಮಂದಿ, ಈ ಒಡೆದ ಹಿಮ್ಮಡಿಯಿಂದಾಗಿ ಅನುಭವಿಸುವ ಪಾಡು ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಇದರ ಜತೆಗೆ ಗದ್ದೆಯ ಕೆಲಸ-ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಚಾಕರಿಯೂ ಇದ್ದುಬಿಟ್ಟರಂತೂ ಮುಗಿಯಿತು. ಕೆಸರು-ಸಗಣಿಗಳೆಲ್ಲ ಈ ಒಡಕಿನೊಳಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ಕೊಡುವುದು.  

 

ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ಅಮ್ಮ ಈ ವ್ಯಾಸಲೀನು ಮುಂತಾದ ಮುಲಾಮುಗಳನ್ನು ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ತಂದು ಪೂರೈಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮೇಣದ ಬತ್ತಿಗಳನ್ನು ಕೊಬ್ರಿ ಎಣ್ಣೆಯ ಜೊತೆ ಕರಗಿಸಿ ಮಿಶ್ರ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ ನಾವು ಅದನ್ನೇ ಸವರಿಕೊಂಡು ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಒಮ್ಮೆ ಮೇಣದ ಬತ್ತಿಯೂ ದುಬಾರಿಯೆಂದೂ, ಅದೂ ಅಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿಲ್ಲವೆಂದೂ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ, ಅಪ್ಪ ನಮಗೆ ಈ ವಾಹನಗಳ ಕೀಲುಗಳಿಗೆ ಸವರುವ ಗ್ರೀಸ್ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದ. ‘ಕೆಟ್ಟ ವಾಸನೆ, ಆದರೆ ಸಖತ್ ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಇದೆ’ ಅಂತ ಗೊಣಗಿಕೊಂಡು ನಾನು-ಅಮ್ಮ ಅದನ್ನೇ ಹಿಮ್ಮಡಿಗೆ ಸವರಿಕೊಂಡು ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದೆವು.  ಹೀಗೆ ರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತು ಕೈಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಔಷಧಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಮಲಗುವ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂದರೆ ಹಾಸಿಗೆ-ವಸ್ತ್ರವೆಲ್ಲ ವಾಸನೆಯಾಗಿ-ಜಿಡ್ಡಾಗಿ ಗಬ್ಬೆದ್ದು ಹೋಗುವುದು. ಅದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಉಪಾಯ ಕಂಡುಹಿಡಿದ ನಾವು, ಔಷಧಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಾದಮೇಲೆ, ಹಳೆಯ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕವರುಗಳನ್ನು ಸಾಕ್ಸಿನಂತೆ ಕಾಲಿಗೆ ಧರಿಸಿ ಮಲಗಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಈ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಸಾಕ್ಸು ಚರಪರ ಸದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಾ ಎಷ್ಟೋ ರಾತ್ರಿ ನಿದ್ರೆಯೇ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.   

 

ಒಮ್ಮೆ ಅಪ್ಪ, ಪಕ್ಕದೂರಿನ ಒಂದು ಮನೆಯವರು ತಮ್ಮ ಒಡೆದ ಹಿಮ್ಮಡಿಯ ಸುತ್ತ ಇರುವ ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕ ಒಣ ಚರ್ಮವನ್ನು ಬ್ರಶ್ಶಿನಂತರ ಸಾಧವೊಂದರಿಂದ ತಿಕ್ಕಿತಿಕ್ಕಿ ಕೆರೆದು ತೆಗೆದು ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಂತರ ಔಷಧಿ ಸವರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆಂದೂ, ಅದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗಿರುವಾಗಿ ಹೇಳಿದರೆಂದೂ, ಅಂತಹುದೇ ಒಂದು ಬ್ರಶ್ ಕೊಂಡು ತಂದಿದ್ದ. ಆಮೇಲೆ ನಾನು-ಅಮ್ಮ ಪ್ರತಿ ಸಂಜೆ ಹಿಮ್ಮಡಿಗೆ ಈ ಬ್ರಶ್ ಹಾಕಿ ತಿಕ್ಕತೊಡಗಿದೆವು. ತರಿತರಿಯಾದ ಮೇಲ್ಮೈ ಹೊಂದಿದ್ದ ಈ ಸ್ಟೀಲಿನ ಬ್ರಶ್ಶು ನಮ್ಮ ತಿಕ್ಕುವ ರಭಸಕ್ಕೆ ಒಣಚರ್ಮವನ್ನೆಲ್ಲ ಕಿತ್ತು ಹಾಕಿ ಹಿಮ್ಮಡಿಯನ್ನು ನುಣುಪಾಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು.  ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರೋ ನೆಂಟರೋ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೇನಾದರೂ ಬಂದರೆ ನಮ್ಮ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ಪರಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಾಕ್ಕಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ವಿಷಯ ಎಂದರೆ, ಮೃದು ಚರ್ಮದ ಜನಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮ ಗೊಡ್ಡು ಚರ್ಮದ ಸಮಸ್ಯೆಯ ತೀವ್ರತೆಯ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು. ಹೀಗಾಗಿ, ನಾವು ಮಾಡುವ ಚಿತ್ರವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರಯೋಗಗಳು ಅವರಿಗೆ ಪರಿಹಾಸದಂತೆ ಕಂಡು, ನಮಗೆ ಮತಿಭ್ರಮಣೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿರಲಿಕ್ಕೂ ಸೈ.  

 

ಈ ಒಣ ಚರ್ಮದ ತೀವ್ರತೆಯ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆ ನನಗೆ ಅರಿವಾದದ್ದು ನಾನು ಆಧಾರ್ ಕಾರ್ಡ್ ಮಾಡಿಸಲು ಆಧಾರ್ ಕೇಂದ್ರಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ. ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವು ದೇಶದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ನಾಗರೀಕನೂ ಆಧಾರ್ ಹೊಂದಿರುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು ಎನ್ನುವ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಿದಾಗ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಅಲಕ್ಷ್ಯ ತೋರಿದ್ದ ನಾನು ಆಧಾರ್ ಕೇಂದ್ರಕ್ಕೆ ನುಗ್ಗಿದೆ. ಹೆಸರು ನೋಂದಣಿ, ವಿಳಾಸ ಧೃಢೀಕರಣ, ಭಾವಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯುವುದು ಇತ್ಯಾದಿಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದಮೇಲೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಅಧಿಕಾರಿ ‘ಫಿಂಗರ್‌ಪ್ರಿಂಟ್ ತಗೋಬೇಕು, ಕೈ ಇದದ ಮೇಲೆ ಇಡಿ ಸಾರ್’ ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗ, ಆ ಅಧಿಕಾರಿಯೇ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗುವ ಘಟನೆ ನಡೆಯಿತು. ಈ ಆಧಾರ್ ನೋಂದಣಿಗೆ ಹತ್ತೂ ಕೈಬೆರಳುಗಳ ಮೆಟ್ರಿಕ್ಸ್ ಕೊಡಬೇಕಷ್ಟೇ? ನಾನು ನನ್ನ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಎತ್ತೆತ್ತಿ ಆ ಕಡೆ ಈ ಕಡೆ ತಿರುಗಿಸಿ ಮತ್ತೆಮತ್ತೆ ಆ ಪ್ಯಾಡಿನ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟರೂ ಆ ಯಂತ್ರಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಬೆರಳಚ್ಚನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮುಖವನ್ನೂ, ವಯಸ್ಸನ್ನೂ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದ ಆ ಅಧಿಕಾರಿ, ‘ಏನ್ ಸಾರ್, ಇಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ಪ್ರಾಯಕ್ಕೇ ಹಿಂಗಾಗಿದೆ ನಿಮಗೆ’ ಅಂತ ಆಶ್ಚರ್ಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ. ನಂತರ ಯಾವುದೋ ದ್ರಾವಣದಲ್ಲಿ ಕೈ ತೊಳೆಸಿ, ಹಲವು ಸಲ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ ಕೊನೆಗೂ ನನ್ನ ಅಷ್ಟೂ ಬೆರಳುಗಳ ಅಚ್ಚು ಪಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ.  ಕ್ಯೂನಲ್ಲಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಜನಗಳು ಬೇರೆ ಬೈಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದರು. ಅಂತೂ ಕಸರತ್ತು ಮಾಡಿ ಆರು ಬೆರಳುಗಳ ಅಚ್ಚನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡು, ಇನ್ನುಳಿದವಕ್ಕೆ ಅದೇನೋ ಷರಾ ಬರೆದುಕೊಂಡು ಆ ಅಧಿಕಾರಿ ನನ್ನನ್ನು ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟ. ಡ್ರೈ ಸ್ಕಿನ್ ಎಂಬ ತೊಡಕಿನಿಂದ ನಾನು ಭಾರತದ ಪ್ರಜೆಯಾಗಿರುವುದಕ್ಕೇ ಕುತ್ತು ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿತ್ತಲ್ಲಪ್ಪಾ ಅಂತ ಬೆವರುತ್ತ ನಾನು ಆಧಾರ್ ಕೇಂದ್ರದಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದಿದ್ದೆ.  

 

ಕೆಲವೊಂದು ಚಳಿಗಾಲಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಉಲ್ಬಣಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ, ಕೈ-ಕಾಲು-ತುಟಿಗಳ ಒಡಕಿನಿಂದ ರಕ್ತವೇ ಒಸರತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತ ಔಷಧಿ ಹಚ್ಚಿ ಆರೈಕೆ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮುಖ ನೋಡಲೂ ಭಯವಾಗುವ ಹಾಗಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿದಿನ ಸ್ನಾನದ ನಂತರ ಮೈಕೈಗೆಲ್ಲ ಸರಿಯಾದ ಲೋಷನ್ ಸವರಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಚರ್ಮವೇ ಪುಡಿಪುಡಿಯಾಗಿ ಉದುರತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಮೈಕೈಯೆಲ್ಲ ಪಟ್ಟೆಪಟ್ಟೆಯಾಗಿ ಹಾವಿನ ಪೊರೆಯಂತೆ ಕಾಣತೊಡಗುತ್ತದೆ.  ‘ನೀನು ಹುಡುಗ ಆಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬಚಾವಾದೆ.  ಹುಡುಗಿ ಏನಾದ್ರೂ ಆಗಿದ್ದಿದ್ರೆ, ಈ ಒಡಕು ಮೈ ನೋಡಿ ನಿನ್ನನ್ನ ಯಾರು ಮದುವೆ ಆಗ್ತಿದ್ರು?’ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಉದ್ಘರಿಸಿದ್ದಿದೆ.  ಅದ್ಯಾಕೋ ಹುಡುಗರು ರಫ್ ಅಂಡ್ ಟಫ್ ಆಗಿದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಹುಡುಗಿಯರು ಮಾತ್ರ ಸುಕೋಮಲ ಸುಂದರಿಯರಾಗಿರಬೇಕು ಎಂಬುದು ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿನ ನಂಬುಗೆ. ನಾನು ಇದನ್ನು ಆಕ್ಷೇಪಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ, ‘ಹಾಗಲ್ಲ ಕಣೋ, ನೀವು ಹುಡುಗರು ಗಡ್ಡ ಬಿಟ್ರೆ ಸಾಕು, ಮುಖ ಒಡೆದಿದ್ದೂ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ; ಹುಡುಗಿಯರಿಗಾದ್ರೆ ಹಾಗಾಗತ್ತಾ?’ ಅಂತ ಸಮರ್ಥನೆ ಕೊಟ್ಟಳು ಅಮ್ಮ.  

 

ಮದುವೆಯಾದಮೇಲೆ ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ, ‘ನಾವು ಆಯ್ಲೀ ಸ್ಕಿನ್ ಇರೋರಿಗೆ ಮೊಡವೆ ಆಗುತ್ತೆ, ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಮುಖ ಎಲ್ಲಾ ಎಣ್ಣೆಣ್ಣೆಯಾಗಿ ಕಪ್ಪಾಗುತ್ತೆ.  ಸೌಂದರ್ಯವರ್ದಕ ಅಂತ ಜಾಹೀರಾತಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದಾರೆ ಅಂತ ಕ್ರೀಮು ಹಚ್ಕೊಂಡ್ರೆ ಮುಖ ಮತ್ತೂ ಡಲ್ಲಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೆ. ನೀವು ಡ್ರೈ ಸ್ಕಿನ್ ಇರೋರಿಗೇ ಆರಾಮು’ ಅಂತ ಹೇಳಿ, ನನಗೂ ಈ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ಕಾಸಿನ ಬೆಲೆ ಇದೆ ಎನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದಳು. ಕ್ರೀಮ್ ಏನು, ಕೊಬ್ರಿ ಎಣ್ಣೆಯ ಕೊಪ್ಪರಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಮುಳುಗೆದ್ದರೂ ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಚರ್ಮ ಎಣ್ಣೆಯನ್ನೆಲ್ಲ ಹೀರಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಒಣಕಲಾಗುವುದು ಈಗ ಹೆಮ್ಮೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿ ಕಂಡಿತು.  ಅದೇ ಹಿಗ್ಗಿನಲ್ಲಿ ಹೀರೇಕಾಯಿಯಾಗಿದ್ದವನಿಗೆ ಮರುಕ್ಷಣವೇ, ‘ಆದರೆ ಮುಂದೆ ನಮ್ಮ ಮಗೂಗೆ ಮಾತ್ರ ಈ ಥರ ಡ್ರೈ ಸ್ಕಿನ್ ಇರದೇ ಇರ್ಲಪ್ಪಾ’ ಅಂತಂದು ತಣ್ಣೀರೂ ಎರಚಿದಳು.  

 

ಈಗ ಕೊವಿಡ್ ಕಾಲ ಬಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಆಗಾಗ ಕೈಗೆ ಸ್ಯಾನಿಟೈಸರ್ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಇರಬೇಕು ಅಂತ ಆದಮೇಲೆ ಒಣಚರ್ಮದ ನಾವು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಂಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿರುವುದು ನಿಜ. ಈ ಸ್ಯಾನಿಟೈಸರಿನಲ್ಲಿ ಇರುವ ಕೆಮಿಕಲ್ಲುಗಳು ನಮ್ಮ ಒಣ ಅಂಗೈಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಒಣಗಿಸುವುದರಿಂದ, ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮೊಬೈಲಿನ ಫಿಂಗರ್‌ಪ್ರಿಂಟ್ ಸೆನ್ಸಾರು ಸಹ ನನ್ನನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಎಷ್ಟೇ ಸಲ ಸೆನ್ಸಾರಿನ ಮೇಲೆ ಬೆರಳಿಟ್ಟರೂ ‘ನೀನು ಅವನಲ್ಲ’ ಎಂಬಂತೆ ಗರಗರ ವೈಬ್ರೇಟ್ ಆಗಿ, ನಾನು ಯಾರದೋ ಮೊಬೈಲ್ ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡಿ ಹ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೀನೇನೋ ಅಂತ ನನಗೇ ಅನುಮಾನ ಬರುವಂತೆ ಆಗಿದೆ. ಇದು ನನ್ನ ಮೊಬೈಲೇ ಹೌದಾ ಅಲ್ಲವಾ ಅಂತ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ತಿರುಗಿಸಿ-ಮುರುಗಿಸಿ ಪರಿಶೀಲಿಸುವ ಹಾಗೆ ಆಗಿದೆ.  

 

ನಮ್ಮ ಒಣಗಿದ ತ್ವಚೆಯನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಹಲವು ಕಂಪನಿಗಳು ಇದರ ಪರಿಹಾರಕ್ಕೆ ಔಷಧಗಳನ್ನೂ-ಕ್ರೀಮುಗಳನ್ನೂ-ಲೋಷನ್ನುಗಳನ್ನೂ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗೆ ಬಿಟ್ಟಿರುವುದು ನಿಜ. ನಾನು ಮೆಡಿಕಲ್ ಶಾಪುಗಳಿಗೆ – ಸೂಪರ್ ಮಾರ್ಕೆಟ್ಟುಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿಯಿತ್ತಾಗ ಇಂತಹ ಡಬ್ಬಿ-ಬಾಟಲಿಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡ ಕೂಡಲೇ ‘ಗಿರಾಕಿ ಸಿಕ್ಕಿದ’ ಎಂದು ಹಲ್ಕಿರಿಯುವಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ.  ಒಡೆದ ಹಿಮ್ಮಡಿಯನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಯವಾಗಿಸುವ ಕ್ರೀಮುಗಳ ಜಾಹೀರಾತುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಸಾಕು, ನಾನು ಹಾಗೇ ಕುರ್ಚಿಗೊರಗಿ ಕನಸಿನ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ.  ಆ ಕ್ರೀಮು ಹಚ್ಚಿ ಇನ್ನೇನು ಮೈಕೈಯೆಲ್ಲ ನುಣುಪಾದಂತೆ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿರುವನನ್ನು ಹೆಂಡತಿ ಬಂದು ತಟ್ಟಿ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಾಳೆ.  ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಎದ್ದು ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ನಿಂತರೆ, ಸುಲಿದ ಚರ್ಮದ ಮೋರೆಯಂದದಿ, ಒಡೆದ ಹಿಮ್ಮಡಿ ಕಾಲಿನಂದದಿ, ಬಿರಿದ ಅಂಗೈ ಬೆರಳಿನಂದದಿ ಎದುರು ನಿಂತಿರ್ಪ ನನ್ನದೇ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ‘ಇದು ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಸರಿ ಹೋಗುವುದಲ್ಲ ಕಣಪ್ಪಾ, ಕನಸು ಕಾಣೋದು ನಿಲ್ಲಿಸಪ್ಪಾ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅಣಕಿಸುತ್ತದೆ. 

 

[ತರಂಗ ಯುಗಾದಿ ವಿಶೇಷಾಂಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ] 

ಕವಳತಬಕು

ಊಟಕ್ಕೆ ಯಾವ ತಟ್ಟೆಯಾದರೂ ಆದೀತು
ಬಂಗಾರದ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲುಣ್ಣುವ ಅತಿಸಿರಿವಂತರೂ
ಬೆಳ್ಳಿತಟ್ಟೆಯಲ್ಲುಣ್ಣುವ ಸಿರಿವಂತರೂ
ಹಿತ್ತಾಳೆಯ ತಟ್ಟೆಯೂಟ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೊಳಿತೆನ್ನುವವರೂ
ಸ್ಟೀಲಿನ ತಟ್ಟೆ ಹಿಡಿದ ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದವರೂ
ಪಿಂಗಾಣಿ ಬಳಸುವ ನಾಜೂಕುದಾರರೂ
ದರ್ಶಿನಿಯ ಹಾಳೆತಟ್ಟೆ ರಿಸೆಪ್ಷನ್ನಿನ ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ತಟ್ಟೆ
ಬಡತನದ ದಿನಗಳ ಸಿಲಾವರದ ತಟ್ಟೆ
ಕಾರ್ಯದ ಮನೆಯ ಬಾಳೆಯೆಲೆ ಊಟ
ಬಿಡಿ, ತಟ್ಟೆಯೇ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ನೇರ ಅಮ್ಮನ ಕೈತುತ್ತು

ಆದರೆ ಕವಳತಬಕಿಗೆ ಚಿತ್ತಾರವಿರುವ ತಟ್ಟೆಯೇ ಆಗಬೇಕು
ಸುಗಂಧಿನೀ ನದಿಯ ತೀರದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ವೀಳ್ಯದೆಲೆ
ತಾ ಹಬ್ಬಿದ ಮರದಿಂದಿಳಿಸಿ ಬೇಯಿಸಿದ ಕೆಂಪಡಿಕೆ
ಕೊತಕೊತ ನೀರಲ್ಲಿ ಬೆಂದು ತಿಳಿಯಾದ ಬಿಳಿಸುಣ್ಣ
ಮತ್ತಾ ಕರಿಕರಿ ಎಸಳು ತಂಬಾಕು

ನೀವು ಗಮನಿಸದಿರಲು ಶಕ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ:
ಈ ಎಲ್ಲದರಡಿಗೆ ಒಂದು ಹೂಬಳ್ಳಿಯಿದೆ
ಅದು ತನ್ನ ಉಬ್ಬು ಮೈಯಿಂದ ಹೊಮ್ಮಿಸುವ
ಜೀವನ್ಮುಖೀ ಹರಿತ್ತಿನ ಮೂಲಕ
ವೀಳ್ಯದೆಲೆ ಬಾಡದಂತೆ, ಸುಣ್ಣ ಒಣಗದಂತೆ,
ಅಡಕೆ ಮುಗ್ಗದಂತೆ, ತಂಬಾಕಿನಮಲು ಕಳೆಯದಂತೆ
ಕಾಪಾಡುತ್ತದೆ: ಅಡಕತ್ತರಿಯ ಹರಿತ ಅಲಗಿಗೂ ಬೆದರದೆ.

ಜಗಲಿಯ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲಿಂದ ಹಾಸುಗಂಬಳಿಯೆಡೆಗೆ,
ಹಿತ್ತಿಲ ಕಟ್ಟೆಯಿಂದ ಶಾಮಿಯಾನಾದಡಿಯ ಇಸಪೀಟು
ಮಂಡಲದೆಡೆಗೆ ಕೈಯಿಂದ ಕೈಗೆ ದಾಟುವಾಗ
ಈ ಬಳ್ಳಿಮೈಯ ಹರಿವಾಣ ಎಂದೂ ಜಾರಿ ಬಿದ್ದದ್ದಿಲ್ಲ
ಒಂದಿಡೀ ತಾಂಬೂಲಾಕಾಂಕ್ಷೆಯ ಜನರ ಉಮೇದಿನ
ಭಾರವನ್ನು ತನ್ನೊಡಲಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ರಕ್ಷಿಸುವ
ಸುಗಂಧಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಂತಹ ಈ ತಟ್ಟೆ-

ಕವಳ ತುಂಬಿದ ಬೊಚ್ಚುಬಾಯಿಯ ಅಜ್ಜನ ನಗೆಗೆ
ಮೊದಲ ಸಿಹಿಗವಳಕ್ಕೆ ಸೊಕ್ಕು ಹತ್ತಿ
ತ್ರಾಸು ಪಡುತ್ತಿರುವ ಪುಟ್ಟ ಬಾಲಕನ ಮುಗ್ದತೆಗೆ
ದಕ್ಷಿಣೆ ಗೌರವಕ್ಕೆಂದು ಎರಡೆಲೆ ಎರಡಡಿಕೆಯ
ಎತ್ತಿಕೊಟ್ಟುದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದ್ದ ಈ ತಟ್ಟೆ-

ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿಯರು ತಮ್ಮ ಸಂಚಿಯ ಸಮೇತ
ಸ್ವರ್ಗಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೊರಟು ನಿಂತಾಗ
ಹೊಸ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿಯರು ಹೊಸಹೊಸ
ಅಮಲುಗಳ ಹುಡುಕಿ ಹೊರನಡೆದಿರುವಾಗ

ಯಾರು ನೀರೆರೆಯುವರು ಈ ಕವಳತಬಕಿನ ಬಳ್ಳಿಗೆ?

ಕತ್ತಲೆಯ ಒಳಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಿರುವ
ಖಾಲಿತಟ್ಟೆಯಲಿ ಕೈಯಾಡಿಸಿದರೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು
ಒಂದು ಒಣಬಳ್ಳಿ ಮತ್ತೀ ಕವಿತೆ, ಅಷ್ಟೇ.

 

ತಾರಸಿಯಿಂದ ಕಂಡ ಮಹಾನಗರ

ಮಲೆನಾಡಿನ ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬಂದ ನಮಗೆ ಇಡೀ ಬೆಂಗಳೂರು ಸುತ್ತಿದರೂ ಒಂದೇ ಒಂದು ಸೋಗೆಯ ಮನೆ ಅಥವಾ ಹೆಂಚಿನ ಮನೆ ಕಾಣದಿದ್ದುದು ಸೋಜಿಗದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿತ್ತು. ಬೆಂಗಳೂರನ್ನು ನೋಡಲೆಂದು ನಾನು ಮೊದಲ ಸಲ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹೊರಟಾಗ ಅಪ್ಪ, ‘ಎಂಜಿ ರೋಡು ನೋಡೋದಕ್ಕೆ ಮರೀಬೇಡ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದರೆ ಬೇರೆಯದೇ ಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೋದಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತೆ. ಪೆಟ್ಟಿಗೆ-ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳ ಹಾಗೆ ಪಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಕಟ್ಟಿರುವ ಆರ್‌ಸಿಸಿ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಎಲ್ಲಾ ನೀಟಾಗಿ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ’ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದ. ಅವನಾದರೋ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನೋಡಿದ್ದ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಕಣ್ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೇಳಿದ್ದು; ಆದರೆ ನಾನು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಇಡೀ ಬೆಂಗಳೂರೇ ಎಂಜಿ ರೋಡಿನ ಹಾಗೆ ಆಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲ ಏರಿಯಾಗಳಲ್ಲೂ ಎಂಜಿ ರೋಡಿನ ಹಾಗೆ ಚಂದದ ಥಳಥಳ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ತಲೆಯೆತ್ತತೊಡಗಿದ್ದ ಮಾಲುಗಳು, ಸಂಜೆಯಾಯಿತೆಂದರೆ ಝಗಮಗ ದೀಪಗಳು, ತಳುಕುಬಳುಕು ತುಂಬಿ ತುಳುಕುವ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಜನರು ‘ಶಾಪಿಂಗ್’ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಚೆಂದನೆಯ ಬ್ಯಾಗು ಹಿಡಿದು ಓಡಾಡುವರು. ಹೀಗಾಗಿ ಎಂಜಿ ರೋಡು ಬಹಳ ಭಿನ್ನವಾಗಿಯೇನು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಅಪ್ಪ ನೋಡಲು ಹೇಳಿದ್ದ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಯುಟಿಲಿಟಿ ಬಿಲ್ಡಿಂಗಿನ ಮೇಲೇರಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಾನು ದಂಗಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಮಹಡಿಗಳ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ಲಿಫ್ಟಿನ ಗುಂಡಿಯದುಮಿದ್ದೇ ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ನೆಗೆಯುವ ರಾಕೆಟ್ಟಿನಂತೆ ಅದು ನನ್ನನ್ನು ಮೇಲಕ್ಕೊಯ್ದಿತು. ಹೆದರಿ ಎರಡೂ ಕೈಗಳನ್ನು ಲಿಫ್ಟಿನ ಕವಚಗಳಿಗೆ ಒತ್ತಿ ಹಿಡಿದೆ.  ಎದೆಯ ಡವಡವ ಕಿವಿಗೆ ಕೇಳುವಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿತ್ತು. ಕೊನೆಯ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಲಿಫ್ಟು ನಿಂತು, ನಾನು ಸಾವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಹೊರಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಟ್ಟರೆ, ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭಾಸ. ಮೂರು ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮಾರಿಜಾತ್ರೆಗೆ ಬರುವ ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನೋಡಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಇಷ್ಟು ಎತ್ತರದಿಂದ ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಇದೇ ಮೊದಲ ಸಲವಾಗಿತ್ತು. ಎದೆ ಇನ್ನೂ ತಾರಕದಲ್ಲಿ ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಪ್ಯಾರಾಪಿಟ್ಟಿನ ಅಂಚಿಗೆ ಬಂದೆ. ಮುಂದೆ ನೋಡಿದರೆ, ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬೆಂಗಳೂರೇ ಕಾಣುತ್ತಿದೆಯೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಇಡೀ ನಗರ ಕಣ್ಮುಂದೆ ಹರಡಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಹಸಿರು ಮರಗಳು, ಕೆಂಪು ಹೂಗಳು, ಬಿಳಿಯ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಅಲ್ಲಲ್ಲೇಳುತ್ತಿರುವ ಹೊಗೆ, ದೂರದಲ್ಲಿ ಹಾರುತ್ತಿರುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು.... ಆಹಾ! ರುದ್ರಭಯಂಕರವಾಗಿದ್ದ ಆ ದೃಶ್ಯ ಮೈ ನವಿರೇಳಿಸುವ ಹಾಗಿತ್ತು. ಇನ್ನೂ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ, ಪ್ಯಾರಾಪಿಟ್ಟಿನ ಅಂಚನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು, ಬಗ್ಗಿ ನೋಡಿದೆ: ಓಹೋ! ಇರುವೆಗಳ ಹಾಗೆ ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವ ವಾಹನಗಳು, ಕುಬ್ಜ ಕೀಟಗಳಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ಮನುಷ್ಯರು, ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಚಿಕ್ಕ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಟೆರೇಸಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಿಸಿರುವ ಬಟ್ಟೆಗಳು... ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ ಅಂತ ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ, ಯಾರೋ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಹಿಂದಿನಿಂದ ಕೂಗುತ್ತ ಬಂದರು: “ರೀ ಯಾರ್ರೀ ನೀವು? ಯಾರ್ರೀ ನಿಮ್ಮನ್ನ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರೋಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು? ಟೆರೇಸಿಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಎಂಟ್ರೀನೇ ಇಲ್ಲ, ಹ್ಯಾಗ್ರೀ ಬಂದ್ರಿ?” ಅಂತ ಬೈಯುತ್ತ, ನನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಲಿಫ್ಟಿನ ಬಳಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದ. ಅಂದು ಭಾನುವಾರವಾದ್ದರಿಂದ, ನಾನು ಹೋದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿಯವರಾಗಲೀ ಬೇರೆ ಕೆಲಸದವರಾಗಲೀ ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ಅದು ಹೇಗೋ ನಾನು ತಿಳಿಯದೇ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಅಂದಿನ ಅತಿ ಎತ್ತರದ ಕಟ್ಟಡದ ಟೆರೇಸಿಗೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಹಾಗೆ ಬರುವಂತಿಲ್ಲ ಅಂತ ನನಗೆ ಗೊತ್ತೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂದು ಆ ಟೆರೇಸಿನ ಮೇಲಿಂದ ನೋಡಿದ ಆ ದೃಶ್ಯ ಮಾತ್ರ ಎಂದೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ.

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲೇ ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ಬದುಕು ಎಂಬುದು ನಿಶ್ಚಯವಾದಮೇಲೆ ನಾನೂ ಒಂದು ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆ ಹುಡುಕುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಯಿತು. ಬ್ಯಾಚುಲರುಗಳು ದುಬಾರಿ ಬಾಡಿಗೆಯ ದೊಡ್ಡ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲಾದೀತೇ? ಸಣ್ಣ ರೂಮೊಂದನ್ನು ಹುಡುಕತೊಡಗಿದೆ. ಕಿಷ್ಕಿಂದೆಯಂತಹ ನಗರದ ಲಕ್ಷೋಪಲಕ್ಷ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ನನಗೊಂದು ಕೋಣೆ ಸಿಗುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈ ನಗರದಲ್ಲಿ ಹೆಂಚಿನ ಮನೆಗಳೇ ಇಲ್ಲವೆಂದೆನಷ್ಟೇ? ಇಂತಹ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಟೆರೇಸಿನ ಮೇಲೆ ನೀರಿನ ಟ್ಯಾಂಕು ಇಡಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಎತ್ತರದ ಕಟ್ಟಣೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತಾರೆ. ಅಂತಹ ಕಟ್ಟಣೆಯನ್ನೇ ಕೆಲವರು ಸಣ್ಣ ರೂಮಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿ ನನ್ನಂತಹ ಅಬ್ಬೇಪಾರಿ ಬ್ಯಾಚುಲರುಗಳಿಗೆ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಡುವರು. ಅಂತಹುದೊಂದು ರೂಮು ನನಗಾಗಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಸ್ವಾಗತಿಸಿತು. ನಾಲ್ಕನೇ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ರೂಮು ನಾಲ್ಕು ಜನ ಬಂದರೆ ಹಿಡಿಸುವಂತಿರಲಿಲ್ಲವಾದರೂ ಎದುರಿಗೆ ವಿಶಾಲವಾದ ಟೆರೇಸು ಇದ್ದುದರಿಂದ, ನಾನು ರೂಮಿಗಷ್ಟೇ ಬಾಡಿಗೆ ಕೊಡುವುದಾದರೂ ಇಡೀ ಟೆರೇಸನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಈ ಟೆರೇಸಿನಿಂದ ಮಹಾನಗರದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ನೋಡುವುದು ಅಂದಿನಿಂದ ನಿತ್ಯಸುಖವಾಯಿತು.

ಕೆಳಗಿನ ಮೂರು ಮಹಡಿಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಮನೆಗಳ ಸಂಸಾರಗಳ ಚೂರುಪಾರನ್ನು ಓರೆಗಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತ, ನಾನ್ಯಾವಾಗ ಹೀಗಾಗುವುದೋ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ, ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿ ಮೇಲೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟರೆ ಸಮತಲದೊಂದು ಸ್ವರ್ಗ ನನ್ನನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತಿತ್ತು. ರೂಮಿನೊಳಗಿನ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸಿದರೆ ಉಳಿದ ಸಮಯವನ್ನೆಲ್ಲ ಟೆರೇಸಿನಲ್ಲೇ ಕಳೆಯಬಹುದು. ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಪಾಟುಗಳಲ್ಲಿ ನಳನಳಿಸುತ್ತಿರುವ ಒಂದಷ್ಟು ಗಿಡಗಳು, ಅಡ್ಡಾದಿಡ್ಡಿ ಎಳೆದ ತಂತಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಣಗುತ್ತಿರುವ ಕೆಳಗಿನ ಮನೆಗಳವರ ಬಟ್ಟೆಗಳು, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಪ್ಯಾರಾಪಿಟ್ಟಿಗೆ ಬಡಿದಿದ್ದ ಡಿಶ್ಶುಗಳು, ಅಷ್ಟೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ತೆಂಗಿನ ಮರದ ತಲೆ-ಗಳೆಲ್ಲ ಆ ಟೆರೇಸಿನ ಭಾಗವೇ ಆಗಿದ್ದವು. ಟೆರೇಸಿನ ಮೂಲೆಗೆ ನಿಂತು ಸುಂಯ್ಯನೆ ಬೀಸುವ ಗಾಳಿಗೆ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ಕೈ ಬಿಚ್ಚಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ನಿಂತರೆ ನಾನೇ ಟೈಟಾನಿಕ್ ಹೀರೋ ಆದಂತೆ, ಇಡೀ ಮನೆ ಹಡಗಿನಂತೆ ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭ್ರಮೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೇಟ್ ವಿನ್ಸ್‌ಲೆಟ್ ಒಬ್ಬಳು ಬಾಕಿಯಿದ್ದಳು ಅಷ್ಟೇ.

ಈ ಟೆರೇಸಿನ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಮನೆಗಳು ಆಗೀಗ ತಮ್ಮ ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದು ತಮ್ಮೊಡಲ ಸಂಸಾರದ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಯಾರದೋ ಅಡುಗೆಮನೆಯೊಳಗೆ ತಯಾರಾಗುತ್ತಿರುವ ಬಿಸಿಬಿಸಿ ರೊಟ್ಟಿ, ಯಾರದೋ ಮನೆಯೊಳಗಿನ ದೊಡ್ಡ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರದರ್ಶಿತವಾಗುತ್ತಿರುವ ಧಾರಾವಾಹಿ, ಮತ್ಯಾರೋ ಕರ್ಟನ್ ಸರಿಸಿದಾಗ ಕಂಡ ಬೆಡ್‌ರೂಮಿನ ದೃಶ್ಯ, ಇನ್ಯಾರೋ ಬಾತ್‌ರೂಮಿನ ಕಿಟಕಿಯನ್ನು ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಧಡ್ಡನೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡ ಸದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಟೆರೇಸಿನಿಂದ ನಿತ್ಯಕಾವ್ಯ. ನಾನು ನೋಡಬೇಕೆಂದು ನೋಡದಿದ್ದರೂ ಅವರುಗಳು ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಸಿಡಿಮಿಡಿಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.  ಆ ಟೆರೇಸಿನ ತುದಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಗ್ಗಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯೆದುರಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳೂ ತರಕಾರಿ ಮಾರುವವರೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರೂ ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವ ವಿಹಂಗಮ ದೃಶ್ಯ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ತರಾತುರಿಯ ಮುಖ್ಯರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವ ದೊಡ್ಡ ವಾಹನಗಳೂ, ಬಿ‌ಎಂಟಿಸಿ ಬಸ್ಸುಗಳೂ, ಕಸದ ಲಾರಿಗಳೂ, ಸೈರನ್ ಕೂಗುತ್ತ ಹೋಗುವ ವೇಗದ ಆಂಬುಲೆನ್ಸುಗಳೂ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಸದ್ದು ಬಂತೆಂದು ತಲೆಯಿತ್ತಿದರೆ, ಚುಕ್ಕಿಯಂತಹ ವಿಮಾನಗಳು ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಪುಷ್ಪವೃಷ್ಟಿಗೈಯುವ ಯಾವ ಕರುಣೆಯನ್ನೂ ತೋರದೇ ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ತಾವು ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದವು.

ರಾತ್ರಿಯಾಯಿತೆಂದರೆ ನಗರವು ದೀಪಾವಳಿಯ ಲಕ್ಷದೀಪೋತ್ಸವಕ್ಕೆ ಹಚ್ಚಿಟ್ಟ ಹಣತೆಗಳಂತಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಎಷ್ಟು ಕತ್ತೆತ್ತಿ ನೋಡಿದರೂ ಮುಗಿಯದ ದೀಪಗಳು ಆಕಾಶದ ನಕ್ಷತ್ರಗಳೊಂದಿಗೆ ಪೈಪೋಟಿಗೆ ಬಿದ್ದವಂತೆ ಮಿನುಗುವವು. ಅಕ್ಷಯವಾದ ಈ ಹರಹಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮನೆ? ಎಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮನೆ? ಎಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಆಫೀಸು? ಒಂದು ಬೆಳಕಿನ ದಾರ ಹಿಡಿದು, ಸೂಜಿಯಿಂದ ಈ ಚುಕ್ಕಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಜೋಡಿಸಿ ಹೊಲಿದುಬಿಟ್ಟರೆ, ದೊಡ್ಡ ಬಲೆಯಂತಾಗುವ ರಚನೆಯಿಂದ ನಗರವನ್ನೇ ಸೆರೆಹಿಡಿದೆತ್ತಿ ಬೇರೆಡೆಗೆ ಒಯ್ಯಬಹುದು ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆ ಬಂದು ರೋಮಾಂಚಿತನಾದೆ. ಆಗಸದಲ್ಲಿ ವಯ್ಯಾರ ಮಾಡುತ್ತ ಚಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಉಪಗ್ರಹವೊಂದು ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಭೇಷ್ ಎಂದಿತು.

ಇಂತಹ ಟೆರೇಸುಗಳೇ ನಗರದ ಎಷ್ಟೋ ಪ್ರೇಮಾಂಕುರಗಳಿಗೆ ಹಾಟ್‌ಸ್ಪಾಟುಗಳು. ವೀಡಿಯೋ ಕಾಲ್ಸ್ ಬರುವ ಮೊದಲು, ಈ ಟೆರೇಸಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಅವನೂ ಆ ಟೆರೇಸಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವ ಅವಳೂ ಪರಸ್ಪರ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ತಮ್ತಮ್ಮ ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ, ಕೈಸನ್ನೆ-ಬಾಯ್ಸನ್ನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಡುವಿನ ಮನೆಗಳೂ ರಸ್ತೆಗಳೂ ಮರಗಳೂ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಸಹಕರಿಸುವವು. ಅವಳು ಕಳುಹಿಸಿದ ಫ್ಲೈಯಿಂಗ್ ಕಿಸ್ಸನ್ನು ತೆಂಗಿನ ಮರದ ಗಾಳಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಅವನಿಗೆ ತಲುಪಿಸುವುದು. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಅವನು ಬರೆದ ಪ್ರೇಮಪತ್ರವು ರಾಕೆಟ್ಟಾಗಿ ಸಾಗಿ ಅವಳ ಮನೆಯ ಟೆರೇಸು ತಲುಪುವುದು. ಹೃದಯಗಳ ಭಾಷೆಗೆ ನಗರವು ಎರಡು ಟೆರೇಸುಗಳ ನಡುವೆ ಅದೃಶ್ಯ ಸೇತುವೆಯ ಕಲ್ಪಿಸಿ ಪ್ರೇಮಿಗಳನ್ನು ಪೊರೆಯುವುದು.

ಜಾಗತೀಕರಣ ಜಾಸ್ತಿಯಾದಂತೆ ನಗರದ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಎತ್ತರವೂ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗತೊಡಗಿದವು. ಒಂದೋ ಎರಡೋ ಇದ್ದ ಗಗನಚುಂಬಿ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಈಗ ನಗರದಾದ್ಯಂತ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನಿಂತವು. ಆ ಕಟ್ಟಡಗಳಿಗೆ ಹೊಳೆವ ಗಾಜಿನ ಹೊದಿಕೆಗಳು. ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕನ್ನು ಪ್ರತಿಫಲಿಸುವ ಈ ತಳುಕಿನ ಗಾಜುಗಳು ತಮ್ಮೊಳಗಿನದೇನನ್ನೂ ತೋರಗೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್ ಕಾಂಪ್ಲೆಕ್ಸುಗಳಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ಮಹಡಿಯ ಮನೆಗಳಿಗೇ ಹೆಚ್ಚಿನ ಬೆಲೆ. ದೀಪಾವಳಿಯ ದಿವಸ ಸಿಡಿಮದ್ದುಗಳ ಚಂದವನ್ನು ನೋಡಲು ಟೆರೇಸಿಗೇ ಬರಬೇಕು. ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ನೆಗೆದು ಸಿಡಿದ ರಾಕೆಟ್ಟುಗಳು ಹಬ್ಬದ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವವು. ದೂರದಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಮೆಟ್ರೋ ರೈಲು ಕಿಟಕಿಕಿಟಕಿಗಳಿಂದ ಬೆಳಕನ್ನು ಸೂಸುತ್ತಾ ತನ್ನದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬವನ್ನಾಚರಿಸುವುದು.

ನಗರದ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬೈಕುಗಳೂ, ಕಾರುಗಳೂ, ಬಸ್ಸುಗಳೂ, ಆಟೋಗಳೂ ತಮ್ಮದೇ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಓಡುತ್ತಿವೆ. ಇಕ್ಕೆಲದ ಕಟ್ಟಡಗಳ ಟೆರೇಸಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಬಿಡುವಿರುವ ಜನ ತಮ್ಮನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂಬ ಪರಿವೆಯೇ ಅವಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಅವಸರವೇ ಮೈವೆತ್ತಿರುವ ವಾಹನಗಳು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬಿಸಿಲಿದ್ದರೆ ಬೈದುಕೊಂಡೂ, ಮಳೆ ಬಂದರೆ ತೊಯ್ದುಕೊಂಡೂ, ಚಳಿಯಾದರೆ ನಡುಗಿಕೊಂಡೂ ಚಲಿಸುತ್ತಲೇ ಇವೆ. ಹೊಸಹೊಸ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ಬಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಗರ ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ತಾರಸಿಯ ಮೇಲಿಂದ ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ಬೆರಗಿನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಹೊರಟ ಬೆಳಕು ಸರ್ಚ್‌ಲೈಟಿನಂತೆ ನಗರವನ್ನು ಕಾಯುತ್ತಿದೆ.

['ಉದಯವಾಣಿ' ಪತ್ರಿಕೆಗೆ 50 ವರ್ಷ ತುಂಬಿದ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಹೊರತಂದಿರುವ 'ಸುವರ್ಣ ಸಂಪದ' ವಿಶೇಷಾಂಕದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿತ.]

ಲಂಚ್ ಅವರ್

ಆಫೀಸಿಗೆ ಹೊರಟ ಅಪ್ಪನ ಚೀಲಕ್ಕೆ
ಮಗಳು ತಿಂಡಿ ತುಂಬಿದ ಡಬ್ಬಿ ಹಾಕಿದಳು

ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಪಡ್ಡುಗಳನು
ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಕೈಗಳಲಿ ಹಿಡಿದು
ಸಣ್ಣ ದನಿಯಲ್ಲವನು ಎಣಿಸುತ
ತುಂಬುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಡಬ್ಬಿ ಎಣಿಕೆ ತಪ್ಪಿ
ಮತ್ತೆ ಎಣಿಸಿ ಮತ್ಮತ್ತೆ ಎಣಿಸಿ
ಮುಚ್ಚಳ ಹಾಕುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ
ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಗಡಿಬಿಡಿಯಾಗಿ ಗಲಿಬಿಲಿ
ಖಾರದ ಚಟ್ನಿಯನು ಸುತಾರಾಂ
ತಾನು ಮುಟ್ಟದೆ ಅಮ್ಮನಿಂದಲೇ
ಡಬ್ಬಿಗೆ ತುಂಬಿಸಿ ಚೀಲದಲಿರಿಸಿ

ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹಸಿದ ಅಪ್ಪ ಚೀಲ ತೆರೆಯಲು
ಊಟದ ಡಬ್ಬಿಯೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೋ ಮಾಯೆಯಲಿ
ಮಗಳು ಚೀಲದೊಳಗಿರಿಸಿರುವ ಒಂದು
ಆಟಿಕೆ ಸಾಮಗ್ರಿಯೂ ಸಿಕ್ಕು
ಈಗ ಊಟ ಮಾಡುವುದೋ ಆಟವಾಡುವುದೋ
ತಿಳಿಯದೆ ಮತ್ತೆ ಗಲಿಬಿಲಿ

ಆಟದೊಂದಿಗೆ ಪಾಠ ಎಂಬೊಕ್ಕಣೆಯೊಂದಿಗೆ
ಶುರುವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಲೆಗೆ
ಅಮ್ಮ ತುಂಬಿ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಬುತ್ತಿ
ಮದುವೆಯ ನಂತರ
ಸಂಗಾತಿ ತುಂಬಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಬುತ್ತಿ
ಈಗ ಕೊಂಚವೇ ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿರುವ
ಮಗಳು ಕಳುಹಿಸಿರುವ ಬುತ್ತಿ

ಕೆಫೆಟೇರಿಯಾದ ಟೇಬಲ್ಲಿನ ಮೇಲೀಗ
ಎಷ್ಟು ತರಹದ ಬುತ್ತಿಯ ಡಬ್ಬಿಗಳು
ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರ ಮನೆಯಲ್ಲೊಬ್ಬೊಬ್ಬರು
ಲಟ್ಟಣಿಗೆ ಲೊಟಗುಡಿಸುತ್ತೊರೆದ ಚಪಾತಿ
ಜಾವದಲ್ಲಿ ಬಡಿದ ರೊಟ್ಟಿ
ಕುಕ್ಕರಿನ ಶೀಟಿ ಕೂಗಿಸಿ ಬೆಂದನ್ನ
ಬುರುಬುರು ಉಬ್ಬಿದ ಪೂರಿ
ಎಲ್ಲದರೊಳಗೆ ತುಂಬಿರುವ
ಅವರವರ ಹಿತೈಶಿಗಳ ಅಕ್ಕರಾಸ್ತೆ:
ತೆರೆದುಕೊಂಡಿದೆಯೀಗ ಈ ಲಂಚ್ ಅವರಿನಲ್ಲಿ
ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಡಬ್ಬಿಗಳೊಡಲಿಂದ

ನೋಡುತ್ತಿದೆ ಮಗಳು ಕಳುಹಿಸಿರುವ ಆಟಿಕೆ
ಎಲ್ಲರ ಬುತ್ತಿಯ ಬಟ್ಟಲುಗಳ
ನೆನಪಾಗುತ್ತಿರಬಹುದೇ ಅದಕ್ಕೆ
ತನ್ನನು ರೂಪಿಸಿದವರ ಹಸಿವು?

ಬಿಸಿಲು-ನೆರಳು

ನ್ಯಾಲೆ ಭರ್ತಿಯಾಗಿದೆ; ಮಗಳ ಎರಡು ಅಂಗಿಗಳಿಗೀಗ ಜಾಗವಿಲ್ಲ
ಅಪ್ಪನೊಂದಿಗೇ ಬಟ್ಟೆಯೊಣಗಿಸಲು ಕ್ಲಿಪ್ಪಿನ ಸಂಗಡ
ಟೆರೇಸಿಗೆ ಬಂದ ಮಗಳು, ತನ್ನೆರಡು ಅಂಗಿ
ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿದುದು ಕಂಡು ಮುಖ ಸಣ್ಣದಾಗಿ
ಬಿಸಿಲು ಸುರಿಸುವ ಸೂರ್ಯನಿಗೂ ದಿಗಿಲು

ಚಪ್ಪಲಿ ಹಾಕಿಕೋ ಎಂದರೂ ಹಾಗೆಯೇ ಬಂದ ಮಗಳು, ಕಾದ ನೆಲ,
ಕಣ್ಣಿಂದೆರಡು ಹನಿ ಜಾರಿದರೂ ಅದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ ಇಂಗಬಹುದು
ಅಪ್ಪನೀಗ ತನ್ನ ಚಪ್ಪಲಿಯನ್ನೇ ಕೊಟ್ಟು, ಮಗಳಿಗೆ ನೆರಳಾಗಿ ನಿಂತು
ಮುಂದೇನೆಂದು ನೋಡಲಾಗಿ

ಬೇರೆ ನ್ಯಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಮನೆಯವರ ಬಟ್ಟೆಗಳು
ಅಂಗಿ ಚಡ್ಡಿ ಪ್ಯಾಂಟು ಟಾಪು ಸೀರೆ ರವಿಕೆ ಬನೀನು
ಮನುಜರ ಮೈ ಮುಚ್ಚಲು ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪಡಿಪಾಟಲು

ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಪಾಟಿನಲ್ಲಿ ನಳನಳಿಸುತ್ತಿರುವ ದೊಡ್ಡಪತ್ರೆ
ಮೈತುಂಬ ನೀರು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುವ‌ ಕರಿಯ ಟ್ಯಾಂಕು
ಅಲ್ಲಿಂದಿಳಿದಿರುವ ನೂರಾರು ಪೈಪುಗಳು
ಉಪಗ್ರಹಗಳತ್ತ ಬೊಗಸೆಯೊಡ್ಡಿರುವ ಡಿಶ್ಶುಗಳು
ಎಲ್ಲ ಕಣ್ಬಿಟ್ಟು ನಮ್ಮತ್ತಲೇ ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಈ ಘಳಿಗೆ

ಮಗಳೇ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ: ಅಪ್ಪಾ, ನಿನ್ನ ಒಂದು ಅಂಗಿ ತೆಗೆದರೆ
ನನ್ನ ಎರಡು ಅಂಗಿಗಾದೀತು ಜಾಗ.
ಹೌದಲ್ಲ, ಎಷ್ಟು ಸುಲಭದ ಪರಿಹಾರ!
ಅಪ್ಪನ ತೆಳು ಅಂಗಿಗೇನು, ಕೆಳಗೊಯ್ದು ಕುರ್ಚಿಯ
ಮೇಲೆ ಹರವಿದರೆ ಒಣಗುವುದು ಫ್ಯಾನಿನ ಗಾಳಿಗೆ

ಕ್ಲಿಪ್ಪು ತೆಗೆದು ಅಪ್ಪನಂಗಿ ತೆಗೆದು ಮಗಳ ಎರಡೂ ಅಂಗಿ ಹಾಕಿ
ಓಹೋ ಎಂದು ಗೆದ್ದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ
ದೊಡ್ಡ ಚಪ್ಪಲಿಯ ಕಾಲಲಿ ದಡಬಡಾಯಿಸುತ್ತ
ಮೆಟ್ಟಿಲಿಳಿಯುವಾಗ ಮಗಳು ಹೇಳಿದಳು:

ಆಫೀಸಿಗೆ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಹೋಗುವ ನಿನ್ನಂಗಿ
ಹೀಗೇ ತಣ್ಣಗಿರಬೇಕು;
ಮನೆಯೊಳಗಿನ ತಂಪಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನಂಗಿ
ಬೆಚ್ಚಗಿರಬೇಕು. ಸರಿಯಲ್ವಾ ಅಪ್ಪಾ?