Monday, September 04, 2006

ನನ್ನ ನೆರಳು

ನಮ್ಮೂರಿನ ಮಣ್ಣು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ
ಕಡುಗತ್ತಲ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ
ಬೀದಿ ದೀಪಗಳ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.

ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ದೀಪ
ಒಂದರ ಬೆಳಕು ಮುಗಿದ ನಂತರ ಮತ್ತೊಂದರದ್ದು ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ.

ಎದುರುಗಡೆಯ ದೀಪದ ಬೆಳಕು
ನನ್ನ ಮೈಮೇಲೆ ಬಿದ್ದದ್ದೇ
ನನ್ನ ನೆರಳು ಹಿಂದೆ ಸರಿಯುತ್ತದೆ.
ಅದು ನನಗಿಂತ ಉದ್ದ, ಊದ್ದವಾಗುತ್ತದೆ..
ಕ್ರಮೇಣ ಬರುಬರುತ್ತಾ ಚಿಕ್ಕದಾಗುತ್ತಾ ನನ್ನದೇ ಅಳತೆಗೆ ಬರುತ್ತದೆ..
ಕೊನೆಗೆ ನನಗಿಂತಲೂ ಚಿಕ್ಕದಾಗುತ್ತಾ, ದೀಪದ ಕೆಳಗಿನ ಒಂದು ಬಿಂದುವಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತದೆ.
ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಇಟ್ಟರೆ ಸಾಕು:
ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತಾ, ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಾ,
ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ಎಷ್ಟೋ ಜಾಗವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ.

ನನ್ನ ಚಪ್ಪಲಿ - ಅದರ ಚಪ್ಪಲಿ ಒಂದೇ;
ನನ್ನ ಕಾಲಿನ ತುದಿ ಅದರ ಕಾಲಿನ ತುದಿಗೆ
ಸದಾ ಜಾಯಿಂಟಾಗೇ ಇರುತ್ತೆ;
ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿರಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ;
ನನಗೂ.

ಬೀದಿ ದೀಪಗಳ ಸಾಲು ಮುಗಿಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
ನಾನು ಈ ಕಪ್ಪನೆಯ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಾ,
ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.
ಬರ್‍ನಾದ, ಟ್ಯೂಬಿಲ್ಲದ ಒಂದು ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಇವನಿಲ್ಲದೇ ನನಗೆ ಬೇಜಾರು.
ಅಲ್ಲಿ ನನಗೆ ನಾನೂ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಒಂಥರಾ ಭಯವಾಗಲು ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ..
ನಾನು ಬೇಗ ಬೇಗನೆ ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ.
ದೂರದಲ್ಲೊಂದು ದೀಪ-ದೀಪದ ಬೆಳಕು: ಚಂದ್ರ-ಬೆಳದಿಂಗಳಂತೆ.

ಮತ್ತೆ ಈತ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ.
ಹಿಂದಿನಿಂದ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತಾನೆ.
ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನಂತೆ, ಬೆಂಗಾವಲಿನವನಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಾನೆ.
ಆಪ್ತನಾಗುತ್ತಾನೆ.

ಇವನಿಗೆ ಒಂದು ಹೆಸರಿಡಬೇಕು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
ಅಸಲು ಅಸ್ಥಿತ್ವವೇ ಇಲ್ಲದ, ಕಣ್ಣಿರದ, ಬಾಯಿರದ,
ಮಾತನಾಡದ ಈ ಆಕೃತಿಗೇಕೆ ಹೆಸರು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಎಷ್ಟೆಂದರೂ ಅದು ನಾನೇ ಅಲ್ಲವೇ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ.
ಹಾಗನಿಸಿದ ಕೂಡಲೇ ಅದರ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರೀ ಮನೋಭಾವ ಬರುತ್ತದೆ.
'ಏಯ್, ನೀನ್ಯಾಕೆ ನನಗಿಂತ ಉದ್ದವಾಗಿದ್ದೀಯ?' -ಕೇಳುತ್ತೇನೆ.
ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ; ಮೌನ.

ದೀಪದ ಸಾಲಿನ ರಸ್ತೆ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ.
ನನಗೋ ಈತನ ಸಂಗಡ ಬೇಸರ ತಂದಿದೆ.
ಈತನಿಂದ ಹೇಗಾದರೂ ಬೇರಾಗಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಥಟ್ಟಂತ ಐಡಿಯಾ ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ:
ದೀಪ ಹಿಂದಾದ ಕ್ಷಣವೊಂದರಲ್ಲಿ,
ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಒಂದು ಜಂಪ್ ಮಾಡಿದೆ..
ವ್ಹಾವ್! ಆತ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಸದಾ ಕಾಲಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡೇ ಇರುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು,
ತಾನೂ ಒಂದು ಕುಪ್ಪಳಿಕೆ ಹಾರಿಬಿಡಬೇಕೇ...!
ಮಜಾ ಅಂದರೆ, ನಾನು ನೆಲದಿಂದ ಮೇಲೆ ಹಾರಿದೆ;
ಆತ ನೆಲದಲ್ಲೇ ಹಾರಿದ.

ಸದಾ ನೆಲಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡೇ ಇರಬೇಕಾದ ಅವನ ಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಕನಿಕರವಾಗುತ್ತಿದೆ..
ಅವನಿಗೊಂದು ಸ್ವಂತ ಅಸ್ಥಿತ್ವವಿದ್ದಿದ್ದರೆ...
ಬಾಹ್ಯ ರೂಪ ಕೊಡುವಂತಿದ್ದಿದ್ದರೆ...
ಆತನೂ ನನ್ನಂತೆಯೇ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ನಡೆಯುವಂತಿದ್ದಿದ್ದರೆ...

ಬೀದಿದೀಪದ ಸಾಲು ಮುಂದುವರೆದಿದೆ...


(ಬರೆದದ್ದು: ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ, ಜ್ವರದ ತಾಪಕ್ಕೆ ರಜೆ ಹಾಕಿದ ಒಂದು ದಿನ,
ಊರಿನ ನೆನಪಿನ ನೆರಳಲ್ಲಿ.. //೨೦.೦೯.೨೦೦೩)

3 comments:

Anonymous said...

tumba chennagide....odutiruvaaga nimma neralu nijavagiyu yaaro bere manushya ne antha annisbidthu
-Sujay

Sushrutha Dodderi said...

@ anonymous

dhanyavadagalu Sujay. "Kashta kaaladalli namma neraloo nammannu himbalisuvudilla" emba maathu matthe nanagE nenapaythu...

Sushrutha Dodderi said...

@ raghuuuu

Sure bro. Thanx for ur comment