ನನ್ನೊಳಗಿನ ಶಿಮ್ಲಾ

ಶಿಮ್ಲಾದ ಮಾಲ್ ರೋಡಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ

ಮಳೆ ಬರಬೇಕು ಎಂಬುದೊಂದು ವಿಲಕ್ಷಣ ಆಸೆ.

ಇಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಬೇಕೆಂದಾಗ ಮಳೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ,

ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಹಿಮಪಾತದ ವ್ಯವಸ್ತೆ ಮಾಡಬಹುದು

ಎಂದರು ಸ್ಥಳೀಯರು. ವ್ಯವಸ್ತೆ ಮಾಡಬಹುದು

ಎಂತಲೇ ಅವರೆಂದರು ಅಂತಲ್ಲ, ಅರೆಬರೆ

ಹಿಂದಿ ಬಲ್ಲ ನಾನು ಹಾಗೆ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡೆ. 

ಆದರೆ ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನೋಡಿದ್ದ ಶಿಮ್ಲಾ

ಮತ್ತು ನನ್ನ ಮಳೆ ನೋಡುವ ಬಯಕೆ

ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು ಧರ್ಮಸ್ಥಳ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಎದುರಿನ

ವಿಶಾಲ ಅಂಗಣದ ಬದಿಯ ಗೂಡುಗೂಡು ಅಂಗಡಿಗಳ

ಜಂಗುಳಿಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ದಿಢೀರ್ ಮಳೆ ಬಂದಾಗ.

ಕೊಂಡ ಗಿಲೀಟು ವಸ್ತುಗಳ ಪುಟ್ಟ ಕವರನ್ನು

ಈಗಷ್ಟೆ ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದ ಪುಣ್ಯದ ಸಮೇತ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು

ಪುಟ್ಟ ನೀಲಿ ತಗಡಿನ ಕೆಳಗಿನ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಆಸರೆಯಲ್ಲಿ

ದೇಹವನ್ನಿನ್ನಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕದು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿದ್ದಾಗ.

ಆಮೇಲೆ ಹಾಗೆ ತುಂಬಾ ಸಲ ಆಗಿದ್ದುಂಟು:

ದಾಂಡೇಲಪ್ಪನ ಜಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ, ಸಾಗರದ ತೇರಿನಲ್ಲಿ,

ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ, ಇಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಬಜಾರಿನಲ್ಲಿ.

ಸಂಭ್ರಮ ತುಂಬಿದ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ

ಜನವೆಲ್ಲ ತಮ್ಮದೇ ಬಿಡಿಬಿಡಿ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ

ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳು ಅಂಗಡಿಯೊಳಗಿನ ಧಗೆಯಲ್ಲಿ

ಮುಳುಗಿದ್ದಾಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಸುರಿಯತೊಡಗುವ ಮಳೆ

ನನಗೆ ಶಿಮ್ಲಾದ ಮಾಲ್ ರೋಡ್ ನೆನಪಿಸುವುದು;

ಪರ್ವತನಗರಿಯ ಅಂಚುರಸ್ತೆಗಳ ಇಕ್ಕೆಲದ

ಪೈನ್ ಮರಗಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಮುದುಡಿ

ಮಳೆಹನಿಗಳ ಜೋರಿಸುತ್ತ ನಿಂತಂತೆ ಭಾಸವಾಗುವುದು.

ಅದಕ್ಕೇ ನನಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಶಿಮ್ಲಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಭಯ:

ಅಕಸ್ಮಾತ್ ನಾನು ಹೋದಾಗಲೇ ಅಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬಂದರೆ?

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಈ ಬಯಕೆ ತೀರಿಹೋದರೆ?

ಮತ್ತೆ ಇಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಶಿಮ್ಲಾ ನೆನಪಾಗದಿದ್ದರೆ?